γεια σας...ειμαι η εξομολογητρια..σημερα το μεσημερι ηρθε η μητερα μου παλι κλαιγοντας στο δωματιο μου και μου ζητησε συγγνωμη.μου ειπε οτι ειναι πολυ στεναχωρημενη.το γιατι δεν το καταλαβα.παλι ελεγε οτι δεν εχω οριο σε τιποτα και οτι πρεπει να ξερει τις παρεες μου..δηλαδη δεν ζητουσε συγγνωμη ουσιαστικη αλλα για να την συγχωρεσω απλα εγω...και οταν της ειπα να μιλησουμε ηρεμα παλι τα ιδια ελεγε..της εξηγουσα οτι εγω δεν μπορω να λυσω τα θεματα της ουτε μπορω να της εξηγησω γιατι φερεται παραλογα γιατι δεν θα καταλαβει..της ειπα να κατσει και να σκεφτει μονη της τι συμβαινει.οχι για εμενα αλλα για εκεινη.και παλι δεν με ακουσε..ελεγε πως δεν μπορω εγω το κοριτσι να κανω ο,τι κανει και ο αδελφος μου..δεν θελει να με καταλαβει..και αυτο με ποναει..θα μπορουσα να δεχτω το οτι δεν μπορει αλλα το γεγονος οτι δεν θελει καν με κανει εξαλλη και στεναχωρημενη..ποτε δεν ηθελα να φτασω σε σημειο να πω οτι θα προτιμουσα να ειμαι συνεχεια εκτος σπιτιου για να μπορεσω να γλιτωσω..αγαπουσα το σπιτι μου,το δωματιο μου,την οικογενεια μου.και τα αγαπουσα για ο,τι ειναι..ακομα και ψυχακιας που ειναι ο πατερας μου τον αγαπαω.ακομη και αδιαφορος που ειναι ο αδερφος μου τον αγαπαω.ακομη και ψυχαναγκαστικη που ειναι η μανα μου την αγαπαω.δεν μπορω ομως να δινω τοση αγαπη και απο εκεινους να παιρνω μονο πικρα επειδη εφτασα στα 20 μου και αποφασισα να μην ειμαι το ζωο τους και να ξυπνησω..πραγματικα με απογοητευσαν..ολοι τους..δεν θελουν το καλο μου..θελουν την βολη τους..