Συμφωνώ μαζί σου επί της αρχής. Μάλιστα έλεγα ακριβώς τα ίδια. Διαπίστωσα δυστυχώς ότι στο ελληνικό κράτος και να θέλεις να αγιάσεις δεν σε αφήνουν. Προσπαθώ να είμαι απολύτως νομότυπη σε κάποια αγοραπωλησία που επιχειρώ αυτή τη στιγμή και το πόσα κωλύμματα έχουν προκύψει λόγω γραφειοκρατίας και αντιθετικών μεταξύ τους διατάξεων δεν λέγεται. Στο τέλος μου το έσκασαν το παραμύθι ότι αν δεν κάνει κάποιο πρόσωπο σε συγκεκριμένη θέση τα στραβά μάτια δεν πρόκειται να πιω νερό. Πραγματικά μου έρχεται να ουρλιάξω και να τους αρχίσω στα μπατσίδια. Αλλά και με τους ελεύθερους επαγγελματίες το κράτος φέρεται παρόμοια. Πας με το σταυρό στο χέρι και σε θεωρούν εκ προοιμίου απατεώνα με τα όσα ζητούν και την χαρτούρα κάθε φορά και τις τρίδιπλες εισφορές. Δηλαδή εκλείπει το πλέον βασικό σε ένα ευνομούμενο δυτικό κράτος: το τεκμήριο της αθωότητας. Αντί εκείνοι να αποδείξουν ότι κάποιος είναι απατεώνας (και βεβαίως να τιμωρηθεί παραδειγματικά γι'άυτό) πρέπει εμείς να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Ένα κράτος που σε βλέπει ως εχθρό του δεν μπορείς μετά ούτε εσύ να το δεις ως σύμμαχο.