Δεν θέλω να ρίξω φταίξιμο ούτε στους άντρες, ούτε στις γυναίκες. Η ανάλυση που έκανε el hombre solo νομίζω είναι πολύ καλή ως προς την φάση και την εποχή που ζούμε. Όμως μήπως κι εμείς οι ίδιοι (που κάνουμε παράπονα για αντίστοιχες συμπεριφορές, όπως η εξομολογούσα) περιμένουμε κάτι που δεν γίνεται να υπάρξει μετά από μόλις 2-3 μήνες σχέσης γιατί αυτό είναι το καλύτερο για την δική μας "βόλεψη" τελικά; Θέλω να πω, μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα δεν μπορείς να περιμένεις ότι ο άλλος θα σε έχει ήδη αγαπήσει και θα ξέρει ακριβώς τι θέλει από σένα για μετά. Υποτίθεται ότι ο πρώτος καιρός είναι ο καιρός γνωριμίας και έρωτα. Δε θεωρώ ότι μπορείς να ζητάς από τον πρώτο καιρό σιγουριά, γιατί αν τελικά δεν σου κάνει ή δεν του κάνεις... δεν υπάρχει συνέχεια... Κι όταν φεύγει ο άλλος ή ακόμα χειρότερα όταν εξαφανίζεται χωρίς να ξέρεις γιατί μένεις εσύ με την αίσθηση της προδοσίας και της αποτυχίας. Αλλά γιατί; Γιατί δεν βγήκαν τα πράγματα όπως περίμενες ώστε να νιώσεις σιγουριά μαζί με κάποιον άλλον. Δεν σε βόλεψε δηλαδή το ότι ο άλλος δεν θέλει τα ίδια με σένα. Αλλά αφού δεν τα θέλει καλύτερα που το ξέρεις σ' αυτήν την πρώτη φάση κατά την γνώμη μου. Και μιλάω γενικά, δεν διαχωρίζω τους μεν και του δε σε άντρες και γυναίκες αντίστοιχα. Απλώς λέω ότι έχουμε ίσως ξεχάσει ότι μια γνωριμία, μια έλξη, μια ουσιαστική συνάντηση δυο ανθρώπων είναι πρώτα παρόν (και αυτό θα έπρεπε αρχικά να μας ενδιαφέρει) κι όχι μια δήλωση σχέσης κι απ' τις δύο πλευρές απλώς για να ξέρουμε που βρισκόμαστε και να έχουμε σίγουρο τον άλλον.