Αυτή είναι μια πολύ κακή στιγμή είναι η αλήθεια.. Και για τους δυο και αν ήσασταν 3 (παιδί) ακόμα χειρότερα. Τι να πεις σε ένα τέτοιο περιστατικό δεν ξέρω, σε 10 χρόνια γάμου ποτέ δεν άγγιξα την γυναίκα μου στη διάρκεια διαφωνίας και προσπαθούσα να μην είμαι πολύ κοντά της γιατί ξέρω πως είναι κόκκινη ζώνη αυτό, θέλει πολύ μα πολύ προσοχή.. Πρέπει να ομολογήσω πως έφτασαν κάποιες στιγμές που ήθελα να την "σκοτώσω" και πως το γεγονός πως δεν την ακούμπησα οφείλεται στο ότι ήμουν σε επίπεδα γιόγκι ήρεμος και κατάφερα να διαχειριστώ τον απίστευτο θυμό της στιγμής και την εξαιρετικά προκλητική (κάποιες λίγες, 4-5 φορές σε μια δεκαετία όλες κι όλες) συμπεριφορά της.. Φυσικά μιλάω από την πλευρά του άντρα, μόνο για αυτή μπορώ να σου πω μια γνώμη.. Προσπαθώ να σου πω πως αυτό που λες είναι φυσικά λογικό αλλά όπως λες και συ η ίδια ήσασταν "εκτός εαυτού", στη ζώνη που δεν υπάρχει λογική. Ήταν μεγάλο λάθος σου, καθοριστικό, να μεταφέρεις την αντιλογία σε επίπεδο σωματικής αντιπαράθεσης, μην το προσπερνάς σαν "ε, εντάξει, έκανα λάθος", έκανες ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ λάθος , που προκαλεί αντίδραση, σε έναν σκύλο που σου γαυγίζει με λύσσα του έβαλες το χέρι στο στόμα! Τι θέλεις να κάνει, αν δεν σε δαγκώσει την επόμενη στιγμή θα πρέπει να αγιοποιηθεί .. Ε,τον καταλαβαίνω πρέπει να ομολογήσω, για μια φορά έσπασε, δεν μπόρεσε να μην περάσει την γραμμή, ξέρεις, δεν είναι δύσκολο, είναι πολύ πιο εύκολο από ότι νομίζετε όταν μιλάτε με τόσο επιθετικό ύφος σε κάποιον, να γίνει.. Είσαι άνδρας και ξέρεις πως οποιοσδήποτε θα τολμούσε να σου μιλήσει έτσι και με αυτό το ύφος θα τον είχες διαλύσει στο δευτερόλεπτο, θα το είχες σκοτώσει και αυτός ο άνθρωπος που του επιτρέπεις χίλια δυο γιατί τον αγαπάς, το κάνει με τόση μανία και σε προκαλεί στα ίσα και μάλιστα σε χτυπάει κι όλας (δεν είναι η ένταση ή η δύναμη, είναι η πράξη σου, που δείχνει παντελή περιφρόνηση και ευθεία πρόκληση, δείχνει πως έχεις άγνοια κινδύνου εκείνη την στιγμή και ενεργοποιείς ανακλαστικές αντιδράσεις) .. Και εκείνη την στιγμή σκέφτεσαι ότι αυτό ακριβώς κάνει, εκμεταλλεύεται στην περίσταση το ότι εξ ορισμού ξέρει πως δεν θα την αγγίξεις και σου μιλάει έτσι και σε αντιμετωπίζει έτσι, σαν να είσαι κανα σκουπίδι, ε, δεν θέλει και πολύ... Δεν είσαι πάντα σε απόλυτη ψυχική ηρεμία, κάποια στιγμή αυτό έρχεται πάνω σε άλλα που προϋπάρχουν και δεν αντέχεις, σπας και μπορεί να ρίξεις μια σφαλιάρα.. Δεν τον δικαιολογώ αλλά πάντως τον κατανοώ, ξέρω, έχω ζήσει το πόσο κοντά είναι οι δύο αντιδράσεις και πόσο εύκολο είναι να την "πατήσεις" οπότε συγνώμη που δεν τον καταδικάζω απόλυτα.. Το μόνο επιβαρυντικό είναι τα 4 χαστούκια που λες, αν ήταν 1 που είναι η ενστικτώδης αντίδραση στο "χτύπημα" θα ήταν αλλιώς ίσως.. Ότι και να πούμε εδώ, χίλιες γνώμες, εσείς ξέρετε αν υπάρχει αγάπη και αυτή ήταν μια πολύ κακή στιγμή ή απλά βγήκε στην επιφάνεια κάτι άλλο που όμως ήταν εκεί και προϋπήρχε.. Θα σου κάνω και μια ερώτηση με ρίσκο αλλά έχω δει πολλά τελευταία και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν δεν έχει σχέση με την δική σας περίπτωση:Είσαι σίγουρη πως δεν το επεδίωξες (υποσυνείδητα ίσως) για να δικαιολογήσεις μια απόφαση που είχες ήδη λάβει? Ελπίζω πως δεν συμβαίνει αυτό αλλά κάτι μου βγάζει το κείμενο σου και έχω μια υποψία.. Καλή τύχη σας εύχομαι σε ότι κι αν αποφασίσετε, η εποχή είναι δύσκολη, συχνά βγάζει στους ανθρώπους τον χειρότερο εαυτό τους δυστυχώς..