Διάβασα τα περισσότερα σχόλια, και βλέπω πως από τις εμπειρίες σας οι καρκίνοι πρέπει να είναι τα πιο αψυχολόγητα όντα. Εγώ έχω δυο εμπειρίες με καρκίνους. Ο πρώτος καρκίνος εμφανίστηκε όταν ήμουν στα 19 μου, και βασικά ήταν και ο πρώτος μου. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να εξαφανίζεται, να με προσβάλει(γιατί ο κύριος περίμενε από ένα κοριτσούδη 19 χρονών να στέκεται σαν 25χρονη γυναίκα...βασικά δεν έκανα και κάτι που να προσβάλει, απλά ήμουν πιο ανέμελη) και στο τέλος μου είπε να χωρίσουμε. Θυμάμαι που ήμουν πολύ στεναχωρημένη(όχι και ό,τι καλύτερο ο πρώτος σου να σε παρατάει μετά από λίγες εβδομάδες). Κρατήσαμε πάρα ταύτα μια επικοινωνία καλή. Μετά από 3 χρόνια σχεδόν, και αφού ήμουν ξανά ελεύθερη, πάνω σε τηλεφωνική συζήτηση μου είπε να ξανα προσπαθήσουμε. Να πω την αλήθεια ενθουσιάστηκα, αλλά όπως μου είπαν και άλλοι: ξεχνάς πόσοάσχημα σου φέρθηκε;;; Και εξαφανίστηκα, αφήνοντάς τον να βράζει στο ζουμί του, να με ψάχνει και να μη με βρίσκει, όσπου μετά από 2 μήνες του ξεκαθάρισα ακριβώς το λόγο για τον οποίο του συμπεριφέρθηκα έτσι. Δεν λέω πως έκανα καλά, κατά κάποιον τρόπο έπεσα στο επίπεδό του...αλλά κατάλαβε και αυτός έστω και αργά πως με είχε πληγώσει πολύ στο παρελθόν...πάντως έως τώρα (πάνε τουλάχιστον 10 χρόνια από αυτό το συμβάν)έχουμε μια τυπική επικοινωνία. Ο δεύτερος καρκίνος ήρθε στη ζωή μου το καλοκαίρι του 2014. Μόλις είχα χωρίσει από πολύ δύσκολη σχέση και μόλις είχε βγει και αυτός από μια δύσκολη σχέση. Η αρχή δεν ήταν καθόλου ρόδινη. Ενώ με τις πράξεις του μου έδειχνε πως ενδιαφερόταν, με τα λόγια του μου έδειχνε να καταλάβω πως ήμουν απλά για να περνά καλά. Χωρίσαμε την πρώτη περίοδο δυο φορές, μέσα σε τρεις μήνες, και ειδικά τη δεύτερη φορά μου είπε πράγματα που με πλήγωσαν πολύ. Τέσπα, μετά από δυο εβδομάδες, αφού ηρέμησε κάπως και σκέφτηκε, κατάλαβε πως είχε αισθήματα για μένα. Και επέστρεψε και η σχέση μπήκε σε νέες βάσεις. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από ενάμιση χρόνο χωρίσαμε, για την ακρίβεια πριν 2 εβδομάδες. Ο λόγος ναι, βασικά και οι δυο πλευρές φταίξαμε, αλλά πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό έφταιξα εγώ. Δεν τον απάτησα εννοείται, αλλά κατά κάποιον τρόπο κλόνισα την εμπιστοσύνη του. Και έχει δίκιο. Είπε πως θα το ξανα σκεφτεί, και έκτοτε δεν έχουμε επικοινωνία. Τα πράγματά μου είναι σπίτι του, τα πράγματά του είναι σπίτι μου. Του έστειλα μήνυμα και δεν έχει απαντήσει. Τον καταλαβαίνω όμως και ξέρω πως είναι σε φάση να σκεφτεί και να δει αν πραγματικά μπορεί να νερώσει το κρασί του γιατί έχει συναισθήματα. Κορίτσια, οι καρκίνοι δεν είναι εύκολο ζώδιο. Είναι πολύ ευαίσθητα και κουβαλάνε πολλά μέσα τους. Ναι είναι ρομαντικοί, και έχουν στο μυαλό τους την ιδανική σχέση. Ναι, είναι μαμάκηδες, είναι τρυφεροί, είναι ευγενικοί, και δεν ανοίγονται εύκολα. Ειδικά στην αρχή της σχέσεως δεν θέλουν πίεση αλλά όχι και αδιαφορία. Τους παίρνει χρόνο να ανοιχτούν, αλλά ανοίγονται. Όταν είναι κλειστοί λόγω προβλημάτων, αφήστε τους λίγο μόνους...φτιάξτε τους το αγαπημένο τους ρόφημα ή δώστε τους το αγαπημένο τους γλυκό, δώστε ένα φιλί και καθήστε κάπου εκεί δίπλα, όταν νοιώσει καλά θα έρθει από μόνος του. Να τους εμπιστεύεστε...όχι δεν είναι γκομενιάρηδες, αλλά είναι ανασφαλείς. Όταν τον καλύπτετε συναισθηματικά δεν θα κάνει κάτι με άλλη γυναίκα. Δίνουν απλόχερα, και όταν χρειάζεσαι κάτι είναι εκεί να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν. Επίσης όχι δεν θέλουν τις χαμηλοβλεπούσες και τους αρέσουν οι γυναίκες οι δυνατές, όχι όμως οι κτητικές και οι καταπιεστικές. Θέλουν τη γυναίκα γατούλα. Ναι μεν να είναι δυναμική αλλά να μην τους κάνουν να αισθάνονται και τελείως άχρηστοι... Τέσπα, και επιμένω, τώρα χώρισα με καρκίνο αλλά πιστεύω πως ναι μεν αψυχολόγητοι αλλά είναι καλά παιδιά. Έχουν τα καλά τους, έχουν και τα κακά τους, όπως όλοι οι άνθρωποι. Αν έχετε χωρίσει όχι για σοβαρό λόγο, παράδειγμα όχι κέρατο, απλά αφήστε τους χρόνο να ηρεμήσουν. Δεν ξέρω οι καρκίνοι άντρες αναγνώστες μπορούν να με διορθώσουν αν κάνω λάθος... παρεπιπτόντως είμαι ιχθύς, και όπως έγραψα και παραπάνω ο πρώτος μου ήταν καρκίνος (τραγική εμπειρία), η τελευταία μου σχέση επίσης καρκινάκι, και ο κολλητός μου καρκίνος (μετά από δέκα χρόνια και η κοπέλα του δεν έχει βρει ακόμα το κουμπί του, ε ποιός φταίει τώρα;).