Λυπήθηκα με την ιστορία σου Συννεφιά και ένιωσα συμπόνοια και για σένα (για το δίκαιο ερώτημά σου) και για κείνη (για την αίσθηση εγκατάλειψης που ένιωσε). Ξέρεις κάτι...η αδερφή σου θέλει να ξορκίσει το φάντασμα του πατέρα σας που τον χρεώνει για την προδοσία και την εγκατάλειψη. Και δυστυχώς η δική σου ύπαρξη είναι μια συνεχής υπενθύμιση αυτής της προδοσίας. Δεν φταις εσύ προσωπικά και το ξέρει. Αλλά απλώς δεν αντέχει να το ξαναπεράσει μέσα της όλο αυτό...Κρίμα είναι επειδή θα μπορούσατε να γίνετε φίλες αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο. Στην δική σου θέση ίσως να της έγραφα ένα μεγάλο γράμμα (όχι ηλεκτρονικό αλλά με το ταχυδρομείο με τον παραδοσισιακό τρόπο). Αναγνωρίζοντας την αδικία που υπέστη και εκθέτοντας τα αισθήματά μου. Χωρίς να περιμένω απάντηση ή έστω καν ανάγνωση.