Zouker, έχω κι εγώ μια παρόμοια ιστορία με ξαδέρφια που σχεδόν δεν μιλάμε γιατί η μαμά μου και η θεία μου έχουν θέματα μεταξύ τους τα τελευταια 5 χρόνια. Εμένα όμως μου λείπουν τα ξαδέρφια μου, έχω περάσει πολλά μαζί τους και με στεναχωρεί η όλη φάση. Το έχω συζητήσει με ψυχολόγο, ο οποίος μου είπε ότι τους ανθρώπους με τους οποίους περάσαμε μαζί την παιδική μας ήλικία είναι κρίμα να τους ξεγράφουμε έτσι απλά. Έχουμε πολλά που μας ενώνουν και μια οικειότητα που σπάνια βρίσκουμε όσο μεγαλώνουμε. Όχι ότι μπορούν να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως τότε, αλλά θα μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε για μια σχέση εκ νέου μαζί τους. Είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι, γιατί πρέπει να τους ταυτίζουμε με τους γονείς τους; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, εδώ ταιριάζει. Αυτά λέω στα αδέρφια μου, που κρατούν παρόμοια στάση με τη δική σου. Και δεν χρειάζεται να κρύψεις το θυμό σου όταν πάτε για καφέ, αν πάτε, αλλά ο θυμός να είναι προς το πρόσωπο του θείου και όχι των παιδιών.
