μιας και ασχολείστε και με την τεκμηρίωση, έχω να σας πω και δυο-τρία πραγματάκια που μάλλον δεν γνωρίζετε. Ο ορυμαγδός τηλεπωλήσεων της τελευταίας δεκαετίας έχει απολύτως να κάνει με την κρίση, όχι όμως με τον τρόπο που υπονοείται στο άρθρο σας περί ανάγκης ύπαρξης φοβερών προσφορών από τις εταιρείες μέσα στην κρίση, λόγω χαμηλής αγοραστικής δύναμης των "πελατακίων" και την συνακόλουθή επιθετική τους προώθηση.Είναι οι αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, ελέω μνημονίων και εκσυγχρονισμού, που οδήγησαν στην εκτίναξη των τηλεφωνικών κέντρων: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση στα τάρταρα του βασικού μισθού και ελαστική απασχόληση. Έτσι, εκεί που κάποτε ένα τηλεφωνικό κέντρο θα στοίχιζε στον ιδιοκτήτη του 600 ανά κεφάλι, καθιστώντας λίγο πολύ ασύμφορη την όλη διαδικασία, τώρα στοιχίζει 300+, (στην τσέπη του εργαζόμενου μπαίνουν συνήθως 280...), ενώ εκείνος μπορεί πια να απομακρυνθεί με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να στοιχίσει "χρυσάφι" στον εργοδότη.Έτσι λοιπόν οι δείκτες επιχειρηματικότητας αυξήθηκαν, (άλλο 10 τηλεφωνικά κέντρα στην αγορά, άλλο 200), αλλά το πραγματικό βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της αγοράς συνολικά διαλύθηκε -δουλεύουν μεν περισσότεροι, αλλά με non-living wages και φυσικά με λιγότερα χρήματα να μπαίνουν στα δημόσια ταμεία από τις ασφαλιστικές κρατήσεις τους. Ο δείκτης όμως είναι δείκτης, σου λέει αυξήθηκε η απασχόληση τα καταφέραμε...Δυστυχώς, όμως, αν σχολιάσεις το αυτονόητο, το πολύ-πολύ να σε πουν γραφικό ή Συριζαίο και να ξεμπερδέψουν μαζί σου. Το σίγουρο είναι ότι με τέτοια εργασιακή πραγματικότητα, έχετε να λάβετε πάρα μα πάρα τηλεφωνήματα ακόμα που θα σας πουλάνε υπηρεσίες που δεν θέλετε.
