#6 κι εγώ το κάνω αυτό. Τώρα που μεγάλωσε το παιδί μου όμως, κάνω σημαντική προσπάθεια να το σταματήσω, γιατί όταν το κάνω αισθάνομαι σαν να τη μειώνω. Γιατί πλέον οι προσπάθειες δεν ειναι συλλογικές όπως παλιά, αλλά ατομικές. Και νιώθω ότι δεν της το αναγνωρίζω όταν λέω πχ. : "είχαμε πολύ διάβασμα σήμερα, αλλά τα καταφέραμε!" Μπορεί να κάθησα δίπλα και να βοήθησα κάπως, αλλά το διάβασμα το έκανε μόνη της.Ήταν τόσος πολύς ο καιρός όμως (χρόνια ολόκληρα) που οι προσπάθειες ήταν όντως συλλογικές, που τότε όταν έλεγα "κάναμε μπάνιο" ή "φάγαμε" ή "ντυθήκαμε" ή.. ατελείωτη λίστα, ήταν έτσι ακριβώς. Δεν βοηθούσα να κάνει μπάνιο απλώς. Την έκανα εγώ. Και αν δεν το έκανα, δεν θα μπορούσε αλλιώς να πλυθεί. Μωρό, νήπιο. Μετά την έμαθα να πλένεται μόνη της. Δεν βοηθούσα να φάει απλώς. Ετοίμαζα με κόπο το φαγητό το οποίο στη συνέχεια τη βοηθούσα κουταλιά προς κουταλιά να το καταπιεί. Δεν τη βοηθούσα απλώς να ντυθεί. Της φορούσα το κάθε ρούχο βοηθώντας τη ταυτόχρονα να μάθει να ντύνεται μόνη της. Αν συνεχίσω θα γράψω σεντόνι.Οπότε ναι. Ο πλυθηντικός είναι λογικός και απόλυτα δικαιολογημένος. Και θέλει χρόνο να ξεπεραστεί. Όσο χρόνο χρειάζεται ο κάθε γονέας για να συνηδειτοποιήσει ότι το βλαστάρι του μεγάλωσε και δεν τον έχει πια ανάγκη.