Δεν γίνεται με την λογική ότι το μωρό δεν θεωρείται ξεχωριστό άτομο. Αλλά με τη λογική ότι γίνεται μια συλλογική προσπάθεια, κοπιαστική πολλές φορές και για τους δύο. Και με τη λογική ότι υπάρχει αλληλοεξάρτηση. Δες το αλλιώς: αν έχεις ένα project να φέρεις εις πέρας και πρέπει να το κάνεις σε συνεργασία με έναν συνάδελφό σου, και βάζετε δουλειά και οι δύο εξίσου για να γίνει, τι θα πεις όταν τελειώσει? "Κάναμε την τάδε δουλειά". Κάναμε. Όχι έκανα. Είναι αυθόρμητο (και λογικό). Επίσης αυτό έχει μια διαβάθμιση. Άλλο να πεις "κάναμε μπανάκι" (το οποίο πίστεψέ με είναι μια μεγάλη περιπέτεια και για τη μαμά και για το μωρό, αν πχ έχεις ένα ζωηρό 2χρονο) και άλλο να πεις "κάναμε κακάκια" το οποίο ακούγεται λίγο γελοίο (και προσωπικά δεν το έχω πει ποτέ), αλλά μπορώ ακόμα κι αυτό να το κατανοήσω! Αν το μωρό έχει πρόβλημα με τα "κακάκια" του, η μαμά (όπως και με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει.. έστω και με το παραμικρό) υποφέρει. Ειδικά οι μαμάδες που είναι η πρώτη τους φορά και έχουν πολύ μικρά. Οπότε όταν το δυσκοίλιο μωρό που έχει πχ. 10 μέρες να κάνει κακά, τα κάνει (τέλεια συζήτηση ανοίξαμε), τότε η μαμά σε διαβεβαιώ νιώθει λύτρωση εξίσου όση και το μωρό. Δεν θα την κακολογήσω λοιπόν αν πει: "επιτέλους κάναμε κακάκια"! Δεν ξέρω τι γίνεται στο εξωτερικό. Δεν έχω φίλες από άλλες χώρες που να έχουν παιδιά. Δεν νομίζω ότι τα παραπάνω συναισθήματα που περιέγραψα είναι Ελληνικό γνώρισμα. Πιστεύω ότι όλες οι μάνες αισθάνονται περίπου τα ίδια, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, ασχέτως με τον τρόπο που το εκφράζουν.