#7Eνδιαφέρουσα ερώτηση!Πρώτον υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εγωϊσμού κι εγωκεντρισμού. Δεν ταυτίζονται. Το πρώτο είναι δομικό στοιχείο της προσωπικότητας (το Εγώ) και γίνεται προβληματικό όταν τείνει να υπερκαλύπτει τις ανάγκες των άλλων ή να μπαίνει ως προκάλυμμα όσων μας συμβαίνουν ("μα γιατί σε μένααααααα;"). Το δεύτερο είναι παιδική ασθένεια που έγκειται στο να νομίζουμε ότι όλα μας επηρεάζουν ενώ δεν είναι έτσι (προϋπόθεση ορισμού του είναι να μην βάζουμε την δική μας ανάγκη πάνω από του αλλουνού, και να μην διεκδικούμε τον έλεγχο πάνω στην κατάσταση). Δεύτερον η πάταξη του εγωϊσμού δεδομένου του παραπάνω δεν είναι κάτι που ξυπνάς μια μέρα και συμβαίνει αυτόματα επειδή το αποφάσισες ή συντρέχουν οι αιτίες για να γίνει (πχ. έγινες γονιός, δημιούργησες αποκλειστική σχέση, ανέλαβες φιλανθρωπικό έργο κλπ). Αντίθετα είναι μακρόχρονο συνειδητό ταξίδι και απαιτεί μεθόδους συγκεκριμένες και πειθαρχία. Και πειθαρχία σημαίνει ακριβώς να μάθεις να κάνεις πράγματα που ΔΕΝ σου αρέσουν και που ΔΕΝ χρειάζονται αιτιολόγηση/δικαιολόγηση απαραιτήτως για να πεισθείς να τα κάνεις (περίπου αυτό που κάνει ο στρατός δηλαδή, και γι'αυτό και τον σιχαίνονται όλοι. Ο γονεϊκός ρόλος είναι θητεία.). Άμα καταφέρεις να κάνεις κάποια βηματάκια σ'αυτό το μονοπάτι θα διαπιστώσεις ότι είναι απελευθερωτικό τελικώς, αλλά πρέπει να τα κάνεις για να το κατανοήσεις, και φίλη μας δεν είναι εύκολο. Να τα λέμε κι αυτά. Καλή επιτυχία και με το καλό τα μωράκια σου!