#3Όσοι μιλάνε εκ του ασφαλούς, για ό,τι και αν μιλάνε, χρειάζονται μια υπενθύμιση του βολέματος τους. Κι ας ξέρουν καλά τη δική μας κατάσταση. Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να υπενθυμίσω σε συγγενή μου ότι ο άντρας της είναι δικηγόρος, εκείνη συνταξιούχος δικηγόρος, ζει στη Θεσ/νίκη οπότε υπάρχουν βασικές διαφορές που κάνουν εμένα να μην κανονίζω ταξιδάκια αναψυχής όσο συχνά το κάνει εκείνη. Είχε όλες τις καλές προθέσεις όταν το πρότεινε, έχει εμπράκτως δείξει το ενδιαφέρον της για την ψυχική μου υγεία, αλλά στην προκειμένη χρειάστηκε να πω "συγνώμη, νομίζω μπήκε η Μαρία Αντουανέττα στη γραμμή, κλείσε και ξαναπάρε". Το έπιασε βέβαια γι'αυτό και το είπα, διαφορετικά θα ήμουν πιο σαφής, όπως όταν είπα σε φίλη ότι είναι εύκολο να έχει ιδέες και να κατακρίνει όσες δεν τις υλοποιούν, όταν εκείνη παρκάρει κυριολεκτικά τα παιδιά της όποτε θέλει στη πεθερά της, και ότι αντίστοιχα θα μπορούσαν να την κρίνουν ότι τα παραμελεί σε κάθε ευκαιρία. Σε αυτούς που δείχνουν αναισθησία με μια εσάνς ανωτερότητας, προτείνω το "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος". Πιάνει και στους μεγαλύτερους και στους νεότερους. Ένα ακόμα αγαπημένο που έχω κάνει με μεγάλη επιτυχία είναι, όταν υπάρχει φαγητό κάπου γύρω, να χώσεις κάτι στο στόμα τους ή να φέρεις το πιάτο μπροστά στα μούτρα τους λέγοντας "γιατί δεν τρως κάτι", ανάλογα το θάρρος πάντα. -----------------------------------Τώρα, σε περίπτωση που θα ήθελες να κάνεις παιδί αλλά σε αγχώνει το ότι είστε ολομόναχοι, θα ήθελα να μοιραστώ το εξής: Είμαι κι εγώ κατά κάποιον τρόπο ξενιτεμένη, οι δικοί μου είναι πολλά χιλιόμετρα και πάνω από 100 ευρώ πήγαινε-έλα μακριά, ζω στην Αθήνα, και όποτε σκεφτόμουν (και σκέφτομαι) τα διάφορα σενάρια που μπορεί να συμβούν αν μείνω έγκυος και αν έχω παιδί, με πιάνει απελπισία. Λόγω δε έντονου στρες τα τελευταία χρόνια, είχα σαμποτάρει κάθε πιθανότητα εγκυμοσύνης, και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι απλώς δεν τυχαίνει. Αλλά ήμουν τρομοκρατημένη, γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωθα τη μοναξιά και την ανασφάλεια που νιώθω στην Αθήνα. Η πόλη μου, χίλια κακά έχει ως επαρχία αλλά σε δύσκολες στιγμές δεν απελπίζεσαι. Καταρρέεις, αλλά δεν απελπίζεσαι (αν είσαι ψυχικά υγιής). Στην Αθήνα ουσιαστικά δεν έχουμε κανέναν που θα μπορούσε να βοηθήσει, μάλλον να επιβαρύνει, αλλά βλέπω ότι είναι και πρακτικά δύσκολο να βοηθήσεις ή να συμπαρασταθείς, μόνο αν έχεις την τύχη να είσαι δίπλα δίπλα. Θεωρητικά δε θα έπρεπε να χρειάζεται, θα έπρεπε το κράτος να παρείχε την αυτονόητη υποστήριξη που στην επαρχία σε μεγάλο βαθμό καλύπτουν οι άνθρωποι, αλλά τι να λέμε τώρα. Αν θέλεις να κάνεις παιδί αλλά ανησυχείς για το πώς θα είστε μετά και αν θα τα καταφέρετε, προσπάθησε να μην σκέφτεσαι τι μπορεί να πάει στραβά. Αν κάτι πάει πραγματικά πολύ στραβά και δεν είναι στον έλεγχο σου η εξέλιξη του, δεν έχει σημασία που ζεις (δεν εννοώ σε καλύβα στο βουνό). Είναι σκληρό και θλιβερό και ίσως ανελέητα αγχωτικό αυτό που λέω, αλλά η συνειδητοποίηση του σε κάνει να παίρνεις και πιο συνειδητές αποφάσεις, ώστε να μην αμφιβάλλεις αργότερα αν πήρες τις σωστές. Όποιες κι αν είναι.Και τώρα που είπα ανελέητα: No mercy στους βολεμένους. Είτε με το γάντι είτε με μαχαίρι, αναλόγως.
