Ούτε και γω πιστεύω ότι πάντα είναι καλύτερα να αναλαμβάνουν το παιδί ο παππούς και η γιαγιά. Σκέψου ενα μωρό που έχει χρονισει και αρχισε να περπαταει, να το κραταει 8 ωρες τη μέρα η γιαγιά του και ολο αυτο το 8ωρο να το κυνηγαει. Ειδα και την γιαγια που κρατάει ενα κοριτσακι στο παρκο πως αντιδρουσε. Βγηκανε απο τη παιδικη χαρα κ το κοριτσακι εκλαιγε. Μετα απο λιγο ξαναμπηκανε για ένα 5λεπτο, κλαμα το κοριτσακι παλι οταν βγηκαν. Αυτο εγινε αλλες 2-3 φορες, λες κ επιτηδες μπαινοβγαινε για να κλαιει το παιδι. Στο τελος το μαλωσε κιολας, ειπε οτι θα το κοροιδευουν τα παιδακια οτι ειναι γκρινιαρα. Βλεπω εγω οταν αφηνω στους δικους μου να του δωσουν γαλα. Παραπονιουνται οτι δεν το πινει ποτε. Φυσικα, αφου δεν ξερουν καν να το ζεστανουν, καθε φορα ειναι κρυο με αποτελεσμα να μην το πινει. Καθε φορα το γαλα πετιεται. Επιπλεον, καθε τοσο "μη" και "μη" σε ενα μωρο που βαζει πραγματα στο στομα ενω βρισκεται σε αναπτυξιακο σταδιο,πραγματα που δεν αποτελουν κινδυνο για την υγεια του, να διευκρινησω. Ας μην αναφερω κ τις περιπτωσεις που οταν σε βλεπουν να κανεις κατι αρχιζουν τις υποδειξεις, σου επισημαινουν τα λαθη και οτι αυτοι το κανουν αλλιως και καλυτερα. Σου λενε και τι αρεσει στο παιδι, γιατι αυτοι ξερουν.