Πόσο λάτρεψα την απάντηση στο #4 (και γέλασα με τον καλύτερο χορευτή στα πανηγύρια, φοβερά εύστοχο).Να μην ακούς τις κινδυνολογίες τρίτων περί φθοράς. Πέρα από αυτό που λέει η Λένα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει μαθηματική συνταγή επιτυχίας, η συγκατοίκηση μπορεί να φέρει και ενα σωρό θετικά, και όχι μόνο οικονομικής και πρακτικής φύσης.Εγώ συζώ τα τελευταία τρία χρόνια, δεν έχουμε περάσει ούτε μία μέρα χωριστά και πάντα ανυπομονώ να τελειώσω τη δουλειά για να κάτσουμε μαζί στον καναπέ, να δούμε ταινίες, να διαβάσουμε κλπ. Ή πχ, αν βγούμε με διαφορετικές παρέες, μου αρέσει που μετά θα αράξουμε να πούμε τα νέα μας.Η φθορά για την οποία μιλάνε είναι απλά το fade out του μυστηρίου, και συμφωνώ απολύτως με τη Λένα, μια σχέση μεταξύ ανθρώπων που γουστάρουν πραγματικά και ουσιαστικά ο ένας τον άλλον, δεν χρειάζεται μυστήρια για να κρατηθεί ζωντανή και ενδιαφέρουσα. (Βέβαια να πω εδώ ότι πάντα είχα την αιρετική άποψη ότι όταν ερωτεύεσαι πραγματικά αυτό μπορεί να δυναμώσει με τον χρόνο, και δεν περνάει απλά και μόνο επειδή βλέπεις τον άλλον αχτένιστο, με τη φόρμα και στις μαύρες του :))# 7 Tίποτα ωραίο δεν μπορείς να απαντήσεις όταν θες να αρνηθείς να δώσεις τη συνταγή, ο άλλος έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνει αμέσως ότι απλά φοβάσαι ότι θα χάσεις την αποκλειστικότητα στα εκστατικά κομπλιμάν για τη μαγειρική σου. (Ή ότι είσαι η γιαγιά της Φίμπι στα Friends με τα Nestle Tollhouse.)Προσωπικά μου έχει τύχει αρκετές φορές να ζητήσω και να μη μου δώσουν συνταγές, και πάντα αγενής μου φάνηκε η άρνηση, όποιος κι αν ήταν ο "λόγος".Θυμάμαι η μαμά μιας φίλης μου αρνιόταν επί χρόνια να μου δώσει τη συνταγή για ένα φοβερό κέικ γενεθλίων, μέχρι που ανακάλυψα ότι ήταν μια πολύ απλή και εξαιρετικά συνηθισμένη συνταγή που φτιάχνουν στις ΗΠΑ και ξενέρωσα με το δήθεν μυστήριο (το φτιάχνω βέβαια έκτοτε ανελλιπώς).
