Αγαπητή Oktana (νο 7), θέλω να σου πω, ότι πριν από κάποια χρόνια αντιμετώπισα αντίστοιχο πρόβλημα (ήμουν 31 και μου είπαν οι γιατροί ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να κάνω παιδί, συμβουλεύοντάς με να ξεκινήσω άμεσα τις προσπάθειες). Με το φίλο μου ήμασταν τότε μαζί 3 χρόνια και παρότι μέναμε μαζί και ήμουν σίγουρη για την αγάπη του, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη πώς θα το έπαιρνε το θέμα (σαν πίεση από εμένα για κάτι που δεν ήταν έτοιμος; σαν ένα λόγο για να με χωρίσει δεδομένου ότι πιθανώς δεν θα μπορούσα να του χαρίσω παιδιά στο μέλλον;...καταλαβαίνεις...). Η ψυχολογική πίεση όμως ήταν τεράστια για μένα και ήμουν στα όρια της κατάθλιψης. Δεν μπορούσαν να του πω κουβέντα χωρίς να με πιάσουν τα κλάματα κλπ, κλπ....Στο τέλος, μετά από δική του πίεση του είπα την αλήθεια, και πραγματικά ήταν πολύ γλυκός και supportive, κάνοντας χιούμορ και βοηθώντας με να ηρεμήσω. Μετά από 1,5 χρόνο είχαμε το πρώτο μας παιδάκι και πριν δύο χρόνια κάναμε και το δεύτερο. Δεν θέλω να σου πω ότι όλα θα πάνε καλά...ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να αντιδράσει σε ένα τέτοιο νέο. Αυτό που θέλω να σου πω είναι να μοιραστείς αυτό που σου συμβαίνει με τον άνθρωπό σου, γιατί πέρα από το τί θα συμβεί μετά και τις αποφάσεις που θα πάρετε (μαζί), καλό είναι να δείξεις εμπιστοσύνη στον ίδιο και στην κρίση σου - εσύ τον διάλεξες, no;Εύχομαι να πάνε όλα καλά!