Έχεις πολύ δίκιο. Να συμπληρώσω πάντως κάτι ακόμη; Με όλους τους άλλους (φίλους, γνωστούς, λοιπούς συγγενείς) είναι πιο απλό να θέσεις κάποια όρια, να τους εξηγήσεις ότι δεν βρίσκουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την αυτοπραγμάτωση βρε αδερφέ!Το δύσκολο κομμάτι είναι οι γονείς, ειδικά αν έχεις καλές σχέσεις μαζί τους και τους αγαπάς και φοβάσαι να τους πληγώσεις. Μεγάλο ποσοστό γονέων κάπου μετά τα 50-60 αρχίζουν παθιασμένα να ζητάνε εγγόνια, με την ίδια επιμονή που κάποιοι άνθρωποι (γυναίκες και άντρες) θέλουν απεγνωσμένα να κάνουν παιδιά, σχεδόν με οποιονδήποτε τρόπο!Όταν γυρίσεις και τους πεις ότι δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις εσύ παιδιά ή ότι δεν το βιάζεσαι, σε κοιτάνε σαν παιδιά που τους είχες υποχεθεί για τη γιορτή τους playstation και τους έφερες μολυβοθήκη. Όσο κι αν το εκλογικεύσεις, είναι σχεδόν αδύνατον να μη νιώσεις άσχημα απέναντί τους. Νιώθεις ότι τους στερείς κάτι που δικαιούνται!Το ζήτημα είναι να βάλει κανείς καλά στο μυαλό του ότι δεν είναι έτσι. Η απόκτηση απογόνων αφορά αποκλειστικά τον υποψήφιο γονέα και τον πιθανό του σύντροφο. Δεν υπάρχει τρόπος να τους πείσεις ότι δεν πειράζει που δε θα αποκτήσουν εγγόνια. Ούτε και να εξαφανίσεις κάθε ίχνος ενοχής.Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς πόσο γελοίο και βλαβερό θα ήταν να παίρνουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μας λαμβάνοντας υπόψη τέτοια κριτήρια. Καθένας έχει τον αποκλειστικό λόγο στο πώς θα ορίσει το μέλλον του, κι αν αυτό σημαίνει το να πικράνει άθελά του αγαπημένα του πρόσωπα, so be it. Αλλιώς θα έπρεπε να λογοκρίνουμε το τι δουλειά θα κάνουμε, ποιον σύντροφο θα επιλέξουμε, σε ποια χώρα θα ζήσουμε και άπειρα άλλα για τα οποία οι γονείς έχουν συγκεκριμένα όνειρα για μας, και θα καταλήγαμε να ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου.