Χωρίς να θέλω να θέση υπέρ των Θρησκευτικών ή των παπάδων ή γενικά όλου του κόσμου της Θρησκείας ή/και θρησκοληψίας(καθ'ότι άθεος),έχω ακούσει και ιστορίες από άτομα στο φιλικό μου περιβάλλον όπου είχαν παπάδες για καθηγητές και ήταν πολύ "cool" τύποι(αν μπορώ να το πω αυτό) και πάντα ανοιχτοί σε συζητήσεις παντός τύπου,χωρίς ταμπού ή ακόμα και αποφοίτους θεολογικών σχολών που άκουγαν και blackmetalίδια(προτού με ρωτήσετε που κολλάει αυτό,απλά αναλογιστείτε το πόσοι πιστεύουν ακόμα ότι το rock είναι του Σατανά και προκαλεί στείρωση(Ω ΝΑΙ!)).Που θέλω να καταλήξω;Ότι δεν έχει σημασία το background του καθηγητή,αρκεί να είναι τέτοιος ως άνθρωπος:διαλλακτικός,διαλεκτικός,ανοιχτόμυαλος κλπ κλπ.Εν ολίγοις,να μην νομίζει πως επειδή είναι καθηγητής έχει πάντα δίκιο π.χ.,αλλά να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι μπορεί να μάθει στα παιδιά αλλά και να μάθει από αυτά.Στοιχειώδη ιδέα για το τι εστί κοινωνικόποιηση δηλαδή.