Κρίμα, γιατί τα Θρησκευτικά, όσο βαρετό και ανούσιο μάθημα ήταν (με το τρόπο που το δίδασκαν η πλειοψηφία των καθηγητών) αποδείχτηκε (τουλάχιστον για μένα) σαν ένα γνόμωνα αποφυγής μεγάλων μπανανόφλουδων. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς θρησκόληπτος για να διαμορφώσει ένα στοιχειώδη χαρακτήρα ώστε να συζήσει με τον υπόλοιπο κόσμο ειρηνικά. Το "αγάπα το διπλανό σου όπως τον εαυτό σου" είναι κάτι βασικό, που δεν απαιτεί 4 χρόνια φοίτησης σε Θεολογική σχολή. Κανένα όμως από τα άλλα μαθήματα που διδάχτηκα στο σχολείο δεν είχε αυτό το στοιχείο.