#2 Συμφωνώ με το σχόλιο της Α,μπα.Ως ομοιοπαθής,εν μέρει σε καταλαβαίνω,γιατί το εργαστήριο ως μεγάλο κομμάτι της ζωής κάποιον ανθρώπων,πολλές φορές μπορεί να παίρνει και παραπάνω χώρο από όσο πρέπει.Αυτό όμως το ήξερες όταν επέλεξες μια εργαστηριακή δουλειά,σωστά;Το σημαντικό είναι,τελικά,εάν αγαπάς τη δουλειά σου,ναι μεν να την κάνεις καλά και να αφιερώνεσαι σε αυτήν-είναι γλυκό το μικρόβιο του εργαστηρίου,τι να κάνουμε-αλλά να βρίσκεις και χρόνο να αφιερώνεις και σε 'σένα.Έτσι όχι μόνο θα νιώθεις καλύτερα,αλλά δεν θα κινδυνεύεις να κατηγορήσεις το αντικείμενο που μέχρι πρότινως αγαπούσες,ως αιτία που δεν έχεις σχέση,πολλούς φίλους,άλλες ασχολίες και τα σχετικά.Στην τελική,σκέψου πως δεν είμαστε ρομπότ να δουλεύουμε σε ένα εργαστήριο όλη την ώρα(πέρα από τις μέρες που όντως πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο).#7Αγάπη δεν σημαίνει να χάνεσαι στη σκιά του άλλου,ώστε να τον εξυψώσεις.Συνήθως δεν αρέσει σε κανέναν αυτό,εκτός από κάποιους που το εκμεταλλεύονται για να σε χειραγωγήσουν.Όπως είπε και η Α,μπα,όταν αγαπάς πραγματικά τον άλλο,τον θαυμάζεις και τον εξυψώνεις γι'αυτό που είναι.Για αυτό το όμορφο συναίσθημα που σου βγάζει όταν τον συναναστρέφεσαι,μιλάς μαζί του κλπ.Όχι για κάτι που δεν είναι ή,ακόμα χειρότερα,για κάτι που φαντάζεσαι ότι είναι.Ένας άνθρωπος είναι ιδανικός,ώστε να γίνεται σχέση,όχι μόνο επειδή είναι όμορφος,πλούσιος,πιο έξυπνος από 'σένα,αλλά επειδή,όπως λένε,μιλάει στην ψυχή σου.Γιατί σε κάνει να νιώθεις πράγματα,όπως και εσύ κάνεις το ίδιο σε αυτόν.Αυτό κάνει τη σχέση σας μοναδική και ιδιαίτερη.Σίγουρα όχι το ''να κάνεις την τρίχα τριχιά'' και να μην είσαι ο εαυτός σου.ΥΓ.Η εικόνα με την pinata anatomy είναι τέλεια. :P