Σωστά! Υπάρχουν κάποια σκοτεινά σημεία στην ερώτηση, που δεν μας βοηθούν να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι η κοπέλα έχει πέσει στα νύχια των χειρίστων συμβούλων: της απελπισίας και του πανικού. 1ο βήμα: Σταματάς να κοιτάς τί και πώς τα καταφέρνουν οι άλλες. Η σύγκριση με τον περίγυρο είναι μία άσκοπη και ψυχοφθόρα δραστηριότητα και δεν βοηθά ειλικρινά πουθενά τη δεδομένη στιγμή. 2ο βήμα: Θετική σκέψη. Υπάρχουν πολύ καλές κλινικές στην Ελλάδα, τις οποίες επισκέπτονται ακόμη και γυναίκες από την Αγγλία ή την Αμερική (και μιλάμε για 45, 48 ετών, όχι 38) με πολύ καλά αποτελέσματα. 3ο βήμα: Ξεμπλοκάρισμα, χαλάρωση, ξεκόλλημα. Να συνειδητοποιήσεις ότι το να κάνεις παιδί ή όχι δεν είναι τόσο σημαντικό μπροστά στην προσωπική ευτυχία και ολοκλήρωση. Ένας άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται μόνο εάν κάνει οικογένεια, είμαστε σοβαροί; Το να εξαρτά κανείς την ευτυχία του από τον ερχομό ή όχι ενός παιδιού ή τεσπα από εξωτερικούς παράγοντες είναι μεγάλη παγίδα, απίστευτο βάρος και τεράστια πηγή άγχους και ανασφάλειας. Αν θες οπωσδήποτε να νιώσεις μητέρα και δεν σου κάθεται με τον φυσιολογικό τρόπο, σκέψου όπως λέει και η Madeline, τη λύση της υιοθεσίας. Τόσα ορφανά και δυστυχισμένα παιδιά στα ιδρύματα περιμένουν να τα φροντίσει μια καλή μητέρα. Το να μεγαλώσεις ένα ξένο παιδί σαν δικό σου είναι η ύψιστη πράξη καλοσύνης, ευθύνης και ωριμότητας.