Έχω κι εγώ έναν τέτοιο συνάδερφο. Περηφανεύεται ότι σε πάντα κάποια του καθόταν όπου κι αν δούλευε και λέει ευθαρσώς ότι τη γυναίκα του την παντρεύτηκε επειδή είναι όμορφη για να του κάνει όμορφα παιδιά και φυσικά να είναι όλη μέρα σπίτι να του τα μεγαλώνει. Από την πρώτη στιγμή μου την έπεφτε με πολύ γλοιώδη τρόπο. Με αγκάλιαζε ενώ τον έσπρωχνα, στους διαδρόμους με φώναζε μωρό,εγώ από την πρώτη στιγμή τον έβριζα κανονικοτατα. Χαμπάρι αυτός, είχε γίνει και το αστείο του γραφείου, εγώ να τον σπρώχνω και να τον βρίζω και οι άλλοι να γελάνε. Μέχρι που τον πήρα παράμερα μια μέρα και του μίλησα τόσο άσχημα , τον απείλησα κιολας και από τότε δε μου μιλάει καν αν μπροστά δεν είναι και άλλοι. Ηρέμησα όμως με τον γελοίο.