Όχι Σανάνθη μου, δεν την αδικείς. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι έχω διαβάσει βιβλίο Δημουλίδου και πολύ χάρηκα. (Γιατί; Γιατί πράγματι όταν κρίνω κάτι χωρίς να το έχω διόλου δοκιμάσει, με ψιλοκολλάει στον τοίχο το επιχείρημα "Αν δεν το δοκιμάσεις μη μιλάς" κλπ. Κι ας είναι λίγο επιφανειακό κι αυτό ως προσέγγιση, πχ και ηρωίνη δεν έχω δοκιμάσει αλλά δε σκοπεύω, μια χαρά την κρίνω κι απ' την απ'έξω! Αλλά και πάλι, αλλιώς είναι να λες στον άλλον "Χα! Στην έφερα! Έχω διαβάσει και τώρα θα στην αποδομήσω με επιχειρήματα!")Λοιπόν, ήμουν παραλία πριν 7-8 χρόνια με θεία, που με έφαγε να της κάνω παρέα. Τέλειωσα στο τσακ μπαμ τα κόμιξ μου, έκοβα φλέβες, οπότε συμβιβάστηκα με ό,τι μου έβγαλε απ' την τσάντα της, αφού πριν πιάσει έγκαυμα 3ου βαθμού δε θα φεύγαμε. Καμιά 300άρα σελίδες, διάβαζα διαγώνια (πολύ διαγώνια), το τέλειωσα το πόνημα. Να καταλάβεις, στην εισαγωγή υποσχόταν τρελή αποκάλυψη/ανατροπή η οποία γινόταν στην προτελευταία σελίδα. Ε, κατάλαβα ποια θα ήταν η ανατροπή πριν καν τελειώσω την εισαγωγή. Το ενδιάμεσο ήταν κάτι με ζήλειες μεταξύ αδελφών, ρυνοπλαστικές, παρσίματα σε αμάξια, τρίγωνα με πατέρα και γιο, όλα πολύ πρωτότυπα.Το είχα ξεχάσει ώσπου πρόσφατα ξαναείδα τη φωτό της κυρίας με τον κόκκινο χείμαρρο μαλλιών και το ύφος "προσκυνείστε το είδωλο" και λέω "Αυτή είναι η Δημουλίδου που ακούω παντού; τι μου θυμίζει..." κι έκανα τη σύνδεση.Άρα, αν ποτέ σας προβάλουν το επιχείρημα "μην κρίνεις τη Δημ. απ'τη φάτσα κλπ" να λες: "έχω μια φίλη που διάβασε και μου είπε ότι δεν είναι του στιλ μου" για να μη σε λένε και σνομπ. ;-)