Πρόταση: Να υπάρχει φοιτητικό όργανο κοινής λήψης αποφάσεων, αλλά να μην είναι κομματικό. Να εκλέγεται κανείς είτε μόνος είτε ως μέλος ομάδας ομοϊδεατών αν θέλει, αλλά με βάση το πρόγραμμα ή τους συγκεκριμένους στόχους που λέει ότι θα προσπαθήσει να εφαρμόσει για να βελτιώσει τη ζωή του συγκεκριμένου πανεπιστημίου. Ίσως έτσι να επιτευχθούν δύο στόχοι:1. Να προαχθεί η συνεργασία μεταξύ των (διαφορετικής ιδεολογίας) μελών του εκλεγμένου οργάνου (10μελούς? 20 μελούς? 30 μελούς?) με βάση τα προβλήματα που προσπαθούν να επιλύσουν, όχι με βάση την κομματική τους ταυτότητα (γιατί οι κομματικές ιδεολογίες είναι σαν τις θρησκείες, αν είσαι από διαφορετικό μαντρί δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσεις, ούτε καν να κάνεις μια προσπάθεια να βρεις κοινά σημεία και να συνεννοηθείς).2. Να αποφευχθεί η επιβολή της κομματικής ατζέντας στα πανεπιστήμια, φτιάχνοντας μια ομάδα, τα μέλη της οποίας λογοδοτούν ατομικά (και συλλογικά) απέναντι στους φοιτητές που τους εξέλεξαν και που συνομιλεί με τους καθηγητές χωρίς η μεταξύ τους αντιπαράθεση να προκαταλαμβάνεται από κομματικές προτιμήσεις, ούτε από τη μια πλευρά, ούτε από την άλλη.Δεν βλέπω γιατί, σε περιπτώσεις όπως πχ ο Μάης του '68 ή η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ή η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων ή η υποστελέχωσή τους με λίγο διοικητικό προσωπικό, περιπτώσεις δηλαδή που υπάρχουν δίκαια μαζικά αιτήματα, το ανωτέρω μοντέλο να μη μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κομματική καθοδήγηση ή έστω βοήθεια.Τέλος, άσχετο, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω τη συντριπτική νίκη της ΔΑΠ στα σημερινά ελληνικά πανεπιστήμια. Τόσο κυνικοί λοιπόν;