...γιατί ήταν όμορφη και καλή. Πιο όμορφη και πιο καλή από 'μένα. Και είχε ένα μοναδικό τρόπο να με ηρεμεί. Στις πιο σημαντικές αποφάσεις που κλήθηκα να πάρω μετά από εκείνη, δεν την είχα...μα και στα πιο μικρά...να χαρεί με τα καλά μου, να με αγκαλιάσει στα δύσκολα, να κάνω υπομονή, να μου πεί να προσέχω στο δρόμο, να μου φωνάξει να χαμηλώσω αυτή τη μουσική (άλλη ας την είχα δυνατά!) να με συμβουλέψει, να με κοιτάξει στραβά όταν ξεφεύγω, να πάμε τις βόλτες μας και να μου πεί επιτέλους...πως θα γίνω κι εγώ σαν αυτή...αναντικατάστατη...