#3Περισσότερο μου κάνει σαν αίσθηση διαχειρίσεως και προσαρμογής του "comming down" από "high" στιγμές/περιόδους. Μίας διαχείρισης ρουτίνας της καθημερινότητας που φαντάζει μπανάλ στη γράφουσα και άρα οι "high" παρελθοντικές αναμνήσεις μοιάζουν να κωλυσιεργούν, να αργοπορούν να αποχωρήσουν από το 1ο επίπεδο της σκέψη της, λειτουργώντας ως "ενέσεις ενίσχυσης" μεν, αλλά σαφώς ως "υποκατάστατο" του "the real thing". Aυτό που γράφει: "Είναι καλό τελικά να περνάς πολύ όμορφα;", προσωπικά τουλάχιστον, δεν με παραπέμπει στο: "περνάω καλά τώρα, νιώθω ευτυχία, μήπως μου βγει ξινό;", αλλά στο: "θέλω κι ΑΛΛΟ, κι ΑΛΛΟ, κι ΑΛΛΟ!".
