Νά 'ξερες τί μου έκανες τώρα... Πόσες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου, πόσες αναμνήσεις..., συναισθήματα..., πόσες φυλαγμένες αθώες στιγμές! Κρατούσα πάντα όλα μου τα παιδικά παιχνίδια και κρατώ ακόμα όσα μπόρεσα να διασώσω από την ακατανόητη (σε ΄μένα πάντα) μανία της μητέρας μου να απαλλαγούμε από αυτά πια "γιατί πλέον μεγαλώσατε" - και μπόρεσα να διασώσω αρκετά. Δε διανοούμαι όχι μόνο να τα πουλήσω έναντι εξωφρενικών ποσών - κι ας έχω μεγάλη ανάγκη τα χρήματα που πιθανόν να μου απέφερε αυτή η απόφαση -, όχι να τα χαρίσω δε θέλω σε άλλα παιδιά (μικρή έβλεπα άλλα παιδιά πως συμπεριφερόντουσαν στα παιχνίδια τους και τρελαινόμουν, από τότε κατάλαβα πόσο συναισθηματικά ανάπηρος είναι ο περισσότερος κόσμος) αλλά ποτέ δεν ήθελα, και τώρα ισχύει ακόμα περισσότερο αυτό, ούτε καν να μου τα αγγίζουν άλλα χέρια. Αυτό εξάλλου σημαίνει ΠΟΛΥΤΙΜΑ. Και τίποτα δεν είναι ποτέ πιο πολύτιμο από τα συναισθηματικά κειμήλια.
