Ίσως δεν έχει υπάρξει ξανά τόση έντονη δραστηριότητα στο θέμα των κατοικιδίων (και σε πολλές περιπτώσεις - μελλοντικών αδέσποτων). Ενασχόληση αέναη, συμβουλές, ψυχολογία, εκπαιδεύσεις, κοινωνικότητα, και άλλες τέτοιες κινηματοποιήσεις.. σχεδόν ανθρώπινες.. Μήπως -λέω- να τα αφήναμε για λίγο στην ησυχία τους; Στην απλή φροντίδα τους με στοργή και αγάπη (όπως γινόταν πάντα δηλαδή), χωρίς ψυχολόγους, δίαιτες, κοινωνικές συναναστροφές, σχολεία, μεταπτυχιακά κλπ? Έχουμε χάσει εμείς την ταυτότητά μας ως ανθρώπινα όντα, μην παίρναμε και άλλα ζωντανά στο λαιμό μας..
