Επειδή αναφέρθηκαν τα σχόλιά μου στο άρθρο του Άρη να πω δυο πράγματα.Οι υπόνοιες του συσχολιαστή ότι όποιος απορρίπτει μια παπακαλιάτικη σκηνοθεσία απορρίπτει και την πρωταγωνίστρια σε προσωπικό επίπεδο, λες και τη γνωρίζω και έχουμε προηγούμενα, εμπεριέχουν λογικά άλματα (και σχολιαστικά φαουλάκια).Το να μη σου αρέσει το κιτς βεβιασμένο copy ("μπαίνεις στο δωμάτιο, τραβάς την κουρτίνα"... μα ποιο δωμάτιο, περί σχολικής αίθουσας πρόκειται) σημαίνει ότι δεν εκτιμάς τις ωραίες απελευθερωμένες γυναίκες;Πολλές γυναίκες επίσης αντέδρασαν. Οι γυναίκες έχουν κάθε λόγο να είναι επιφυλακτικές απέναντι στην καταγραφή ή αναπαράσταση στην κάμερα οποιασδήποτε στιγμής τους. Η κάμερα τις αντικειμενοποιεί συστηματικά εδώ και δεκαετίες προβάλλοντας επιλεκτικά συγκεκριμένες ή και τελείως κατασκευασμένες πλευρές τους.Ακόμη όμως και αν δεχόμασταν ότι αυτή η σεναριακή αποτύπωση είναι όντως μια απελευθερωμένη γυναίκα και όχι μια όμορφη, διακριτικά σέξι ηθοποιός που υποδύεται αυτό που ο σκηνοθέτης θεωρεί απελευθερωμένη γυναίκα (αν το θεωρεί), και πάλι η χρήση του απελευθερωμένου γυναικείου λόγου ως μέσου προώθησης θα ήταν μια εργαλειοποίησή του. Έτσι θα έπαυε αυτόματα να είναι απελευθερωμένος. Πόσο μάλλον που δεν είναι καταγραφή, αλλά καλλιτεχνική επινόηση.Ας μη αντιμετωπίζουμε λοιπόν αυτό το σποτ σαν ντοκιμαντέρ. Δεν είναι τέτοιο και η επίκληση του σχετικού επιχειρήματος είναι στρεψόδικη. Ούτε η συγκριτικά πιο απελευθερωμένη σημειολογία είναι πραγματική απελευθέρωση.Το επίμαχο λοιπόν "βγάζω στο κλαρί" δεν αφορά την κοπέλα την ίδια και πώς θα μπορούσε άλλωστε . Αφού δεν πρόκειται για καταγραφή αληθινής γυναικείας εμπειρίας. Αφορά τη μετατροπή της εικαζόμενης ως γυναικείας εμπειρίας σε επικοινωνιακό εργαλείο, αντικείμενο και εν τέλει καρικατούρα. Το να μη μου αρέσει που το διαφημιστικό απείκασμα προσλαμβάνεται σαν μανιφέστο γυναικείας απελευθέρωσης με κατατάσσει στους εχθρούς του ωραίου, τους οπισθοδρομικούς και τους ενδυνάμει μισογύνηδες; Τόση ανάγκη πια να μπικάρουμε τον συνομιλητή που δεν γνωρίζουμε;Τέλος το αμερικάνικο έχει σαφώς καλύτερες ισορροπίες. Αποκαλύπτει από νωρίς το στόχο του για να μη χαθεί το πολιτικό στίγμα της διαφήμισης. Και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Αυτή είναι η άποψή μου και ως πρώην δημιουργικού στη διαφήμιση. Πρόκειται για σποτ που πήρε την έγκριση κορυφαίων επικοινωνιολόγων και που σίγουρα πέρασε από γκρουπ ποιοτικής έρευνας προτού βγει στον αέρα. Και πάλι όμως ούτε και αυτό αποτελεί ντοκουμέντο ή μανιφέστο γυναικείας απελευθέρωσης. Απλώς μια προτιμότερη σημειολογία.
