Νομίζω ότι συζητάμε για τις ψήφους σαν να είναι άνθρωποι. Δυστυχώς δεν είναι άνθρωποι, είναι νούμερα. Αντιστοιχούν μεν σε ανθρώπους, αλλά αποσυνδέονται από αυτούς τη στιγμή που οι σκέψεις τους γίνονται ψήφοι, μπαίνουν στις κάλπες και καταμετρούνται. Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω ακριβώς αυτό που θέλω να πω αλλά θα προσπαθήσω:Όταν κατεβαίνεις υποψήφιος αποδέχεσαι ακριβώς αυτό: Ότι δηλαδή θα πάρεις αριθμούς αντί για ανθρώπους. ΔΕΝ μπορείς να ξέρεις αν θα σε ψηφίσουν δολοφόνοι, βιαστές, άγιοι οι αγίες. Θα πάρεις ποσοστά και αν σ'αρέσει.Την ίδια στιγμή κάθε ψηφοφόρος έχει δώσει τη συγκατάθεσή του στο ότι όλος ο πλούτος των σκέψεών του θα γίνει επίσης ένα αριθμητικό κλάσμα. Δεν μπορώ να πω εγώ στον τάδε υποψήφιο «Τάδε, σε ψηφίζω αλλά θα ήθελα να σου πω αν γίνεται να δεις το θέμα έτσι ή αλλιώς». Το μόνο που μπορώ να εκφράσω είναι ένας σταυρός.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ψήφος είναι ΗΔΗ ουδετεροποιημένη, το να λέει ο ένας ή η άλλη ότι δεν θέλω την ψήφο των μεν ή των δε, είναι μία ιστορία που παίζει μόνο για τα κανάλια. Και μου φαίνεται αστείο να καθόμαστε και εμείς και να ασχολούμαστε με κάτι τόσο κενό νοήματος. Αν ήθελαν να διαλέγουν το ποιόν των υποστηρικτών τους, ας επέλεγαν άλλο σύστημα! Τώρα ας πάρουν τις ψήφους που θα τους έρθουν και ας μην κάθονται να προσποιούνται ότι η υποστήριξη που τους δόθηκε είναι ένα ενιαίο πράγμα. Δεν είναι. Είναι χίλια δύο πράγματα μαζί και δεν μπορούν να τα ελέγξουν όλα.Το χειρότερο χαρακτηριστικό που έχει η κάλπη είναι η αποξένωση. Για αυτό ο Μπούκτσιν έλεγε για την πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία. Και δεν είναι μόνο η αποξένωση μεταξύ ψηφοφόρων και υποψηφίων, αλλά και μεταξύ των ψηφοφόρων. Όλοι μαζί -ως νούμερα- ορίζουν τη ζωή μου, χωρίς ποτέ να καταφέρω να τους πω την άποψή μου και χωρίς αυτές και αυτοί να μου πουν ποτέ τη δική τους. Γιαυτό ακόμη και οι συχνές ψηφοφορίες (βλ. Ελβετία) που κάποιοι περιέργως το λένε άμεση δημοκρατία, δεν λύνουν καθόλου αυτό το ζήτημα της αποξένωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι με την «άμεση δημοκρατία» των δημοψηφισμάτων στην Ελβετία άργησαν τόσο πολύ να έχουν ίσα δικαιώματα οι γυναίκες στο ζήτημα της ψήφου (πάνω από 50 χρόνια μετά την Τουρκία επέτρεψε και το τελευταίο καντόνι στις γυναίκες να ψηφίσουν, νομίζω το 1980!) Ο καθένας από το σπίτι του ψήφιζε και όριζε τις τύχες του υπόλοιπου μισού πληθυσμού.Έτσι και με εμάς τώρα. Οι ψήφοι είναι ψήφοι και οι άνθρωποι άνθρωποι. Ό,τι και αν ψηφίσουν οι μισάνθρωποι (ακόμη και τον συμπαθή Μπουτάρη) θα είναι πάλι μισάνθρωποι.Τέλος, για κάτι πιο ευχάριστο, ο Μπουτάρης είπε να πάνε να πέσουν στη θάλασσα. Ε, δεν πέφτουν μόνοι τους δήμαρχε:http://www.agonaskritis.gr/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B2%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B7/
