@No.7 -μπρος θυμός και πίσω πίκραΑντιμετώπισα το ίδιο θέμα.Οταν πέθανε ο δικός μου πατέρας,οι δικοί μου δύο κολλητοί,όχι μόνο δεν ήθελαν να ακούσουν το ο,τιδήποτε (αν και ήμουν εξαιρετικά φειδωλός στο τι έλεγα) αλλά ούτε καν ήρθαν στην κηδεία παρόλο που το κοιμητήριο ήταν πέντε λεπτά απο το σπίτι τους.Πλέον δεν γούσταρα και πολλά μαζί τους,κάποιος τρίτος άνοιξε το θέμα και τότε πληροφορήθηκα ότι "δεν τα πάνε καλά με τον θάνατο." Τους κατάλαβα και τους συγχώρεσα αλλά δεν τους ήθελα για τίποτε περισσότερο.Το γελοίο είναι ότι μίλησα ελάχιστα για το θέμα οπότε δεν θα χρειαζόταν να ακούσουν και τίποτα,απλά να είναι εκεί.Αλλωστε,αν κάποιος νιώθει υπέροχα στο κρύσταλλο της ευτυχίας του,δεν θέλω να είμαι το παιδάκι με το σφυρί.Καλύτερα ευτυχισμένος και μακριά μου παρά να νιώθει συνεχή απειλή κοντά μου.