Αγαπητή φίλη του #7, λυπάμαι πολύ. Σου γράφω επειδή μου ετυχε κάτι παρόμοιο, από φίλη ιδίου βάθους με την δική σου. ΜΟυ πήρε σχεδόν έναν χρόνο να συνέλθω, και τελικά κατάλαβα ότι ο καθένας έχει τα όριά του και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει το πώς νοιώθουμε για το συγκεκριμένο άτομο, όμως δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να εξυψωθεί πάνω από το δικό του πρόβλημα και έτσι κι αλλιώς ο περισσότερος κόσμος δεν θα το κάνει για σένα (γιατί δεν αλλάζουμε για τους άλλους, αλλάζουμε για τον εαυτό μας). Απλά στις δυσκολίες αρχίζουμε και βλέπουμε που πραγματικά στέκεται σαν άνθρωπος ο κάθε φίλος μας ή κοντινός μας άνθρωπος, πέρα από την αγάπη που τους έχουμε/είχαμε. Για ένα να είσαι σίγουρη: η φίλη σου ξέρει πάρα πολύ καλά τί έχει γίνει μεταξύ σας. Λυπάμαι πολύ για τον μπαμπά σου και σου εύχομαι πολύ δύναμη, με τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.