#7Είχα σχετικές σκέψεις όταν αρρώστησε σοβαρά το 5 μηνών παιδί μου και περάσαμε ένα μήνα στο νοσοκομείο.Είχα φίλη που δεν έφυγε από δίπλα μου, είχα φίλη που δεν ήρθε ποτέ αλλά μου τηλεφωνούσε 3 φορές τη μέρα και είχα και φίλη που ήρθε μόνο 2 φορές, μου τόνισε ότι αν χρειαστώ κάτι αρκεί ένα τηλεφώνημα και με έπαιρνε μια φορά τη βδομάδα για να μην ενοχλήσει.Η πρώτη ήξερε να το διαχειριστεί γιατί είχε περάσει αντίστοιχα. Το εκτίμησα πάρα πολύ, ελπίζω να το έχει καταλάβει, προσπάθησα να ανταποδώσω όπως μπορούσα και η σχέση μας έγινε πολύ σπέσιαλ από τότε.Η δεύτερη δεν ήξερε τι να κάνει, είχε τρομάξει πολύ και πάντα μου συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει μία. Το εκτιμώ γιατί δίπλα της νιώθω ότι μπορεί να μένα να έχει αλλάξει ο κόσμος όλος, όμως αυτή είναι πάντα η φίλη που ήξερα και με αγαπάει ακόμα κι έτσι, απλώς δεν ξέρει πώς να φερθεί σε κάτι πολύ δύσκολο (ούτε εγώ ήξερα πριν από αυτό).Η τρίτη έκανε πολύ προφανές ότι θα είναι εκεί για μένα για ό,τι χρειάζομαι, μόνο που δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό κι έπρεπε εγώ να της το δείξω. Δεν έφταιγε, ήθελε να είναι πλάι μου αλλά δεν ήξερε πώς και περίμενε από μένα να την οδηγήσω (έτσι έκανα κι εγώ μέχρι τότε με τους φίλους μου).Και οι τρεις είναι οι άνθρωποί μου, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτές όμως είναι πολύ διαφορετικές. Μπας και συμβαίνει κάτι από όλα αυτά και με εσάς;Επίσης, είχα και μία άλλη με την οποία είχα καθημερινή επαφή αλλά πολύ σύντομα την έκανε γιατί θεωρούσε ότι ασχολούμουν πολύ με τα δικά μου εκείνο το 6μηνο που προσπαθούσα να κρατήσω το παιδί μου στη ζωή και μάθαινα να αντιμετωπίζω την ασθένειά του. Είχε δίκιο, δεν της έδινα τόση σημασία τότε όμως όταν μου το είπε την διαολόστειλα κι ευτυχώς πήρε η καθεμία το δρόμο της.Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, κουράγιο και δύναμη.
