#7: Επειδή άγγιξες μια ευαίσθητη χορδή: τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, να ζήσεις να τον θυμάσαι. Δυστυχώς, το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας μας το θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου είναι μια αυστηρά προσωπική και πολύ μοναχική διαδικασία. Άλλοι κρατάνε σε υπερβολικό βαθμό την ψυχραιμία τους (όπως εσύ), άλλοι είναι πιο εκδηλωτικοί, κλαίνε μερόνυχτα και το ξεπερνάνε ένα ηλιόλουστο πρωινό και άλλοι αντιδρούν με αξιοσημείωτη χρονοκαθυστέρηση μπροστά σε ένα τραυματικό γεγονός -με απρόβλεπτες συνέπειες. Λυπάμαι πολύ που η καλύτερή σου φίλη δεν σου άνοιξε την αγκαλιά της για να κλάψεις, τη στιγμή μάλιστα που τη χρειαζόσουν περισσότερο, αλλά θα ήταν καλύτερο για σένα να τη συγχωρήσεις και να μην κρατάς κακία μέσα σου για τη δειλή συμπεριφορά της. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους τη στόφα του ήρωα, ξέρεις. Το να συμπαρασταθείς σε έναν φίλο σου σε ένα τόσο σοβαρό και αμετάκλητο γεγονός είναι, εκτός από μια εκδήλωση βαθιάς αγάπης και μια ηρωική αντίδραση, γιατί αντιπαλεύει αυτό το βαθιά ριζωμένο μέσα μας ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Είναι το παντοδύναμο ένστικτο που επιτάσσει να ασχολούμαστε μόνο με τη Ζωή, τη Δράση και όχι με τη Φθορά και το Τέλος. Συγχώρεσε λοιπόν τη φίλη σου κι άσε τη ζωή να σε πάει σε καινούρια μονοπάτια-σίγουρα μετά απο αυτήν την εμπειρία απέκτησες μεγαλύτερη σοφία πάνω στο περίπλοκο θέμα των ανθρώπων, της φιλίας, των σχέσεων. Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη από εδώ και πέρα. Είμαι σίγουρη ότι την έχεις.