Συμφωνώ απόλυτα, ελάχιστα τραγούδια στην ελληνική δισκογραφία ήταν τόσο ολοκληρωμένα στην αρχική τους εκτέλεση ώστε να είναι περιττή κάθε επανεκτέλεση. Κάθε επανεκτέλεση είτε με τις κορόνες του Νταλάρα και του Φραγκούλη, είτε με τον κατατονισμό της Αλεξίου και της Τσαλιγοπούλου που το έλεγε σε όλες τις εμφανίσεις της με τον Ανδρέου τα επόμενα χρόνια, δεν προσέδωσαν τίποτα παραπάνω στο τραγούδι πέραν από την υπενθύμιση του πόσο αριστουργηματικά το απέδωσε ο νεαρός τότε Θεοχαρίδης. Από αυτό τον δίσκο πολύ αδικημένο θεωρώ και το Ερωτικό.