Στα συμπεράσματα σας για τους νεοέλληνες προσμετρείστε παρακαλώ και το ακόλουθο περιστατικό: Ιούλιος 2015, capital controls φρέσκα φρέσκα και όλο το σχετικό κλίμα οικονομικής ανασφάλειας. Μπαίνω σε κατάστημα να ψωνίσω και ανοίγοντας το πορτοφόλι βλέπω πως μου λείπουν 220 ευρώ που είχα σηκώσει διαδοχικά από 2 διαφορετικές τράπεζες σε διάστημα 2 ημερών, και που ήταν και τα τελευταία μου. Τα λεφτά προοριζόντουσαν για μια υποχρέωση εντελώς ανελαστική. Χλωμιάζω και λέω στην κοπέλα στο ταμείο πως έχασα τα λεφτά μου σχεδόν κλαίγοντας, ευτυχώς είχα τα 10 για το προϊόν που είχα πάρει. Με ρωτάει που τα έχασα και της λέω πως είχα κάνει, μεταξύ άλλων, και ανάληψη από το μηχάνημα της τράπεζας δίπλα στο κατάστημα πριν μπω να ψωνίσω και μάλλον τότε μου έπεσαν. Μου λέει αφήστε το τηλέφωνο σας μήπως βρεθεί κάτι. Χωρίς καμιά ελπίδα το έδωσα, ήταν ζεστά ανώνυμα χρήματα γιατί και που να τα επιστρέψει κάποιος; Ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο σε πλήρη απελπισία κάνοντας τηλέφωνα στο αγόρι μου για παρηγοριά και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η κοπέλα από το μαγαζί, μου είπε πως τα χρήματα είχαν βρεθεί. Πηγαίνω εμβρόνητη και μου τα δίνει. Μου λέει τα βρήκαμε στο πεζοδρόμιο να τα παίρνει ο αέρας αλλά ήθελα να βεβαιωθώ πως ήσασταν όντως εσείς που τα χάσατε, γιατί οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα έχει δει και να τα διεκδικήσει. Δε μπορώ να περιγράψω την ευγνωμοσύνη που ένιωσα. Νεοέλληνες κι αυτοί βλέπεις...