Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και να υπήρχε μια σπάνια αιτία του εμβολιασμού σε ένα κλάσμα των περιπτώσεων αυτισμού πάλι ο εμβολιασμός θα ήταν ένα αποδεκτό ρίσκο. Ο αριθμός όμως αυτιστικών παιδιών έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία δέκα χρόνια που σημαίνει ότι πρέπει να βρεθεί η αιτία ή αιτίες και λύσεις ώστε να μειωθεί ο αριθμός τους.Στην περίπτωση των παιδιών με ελαφρά αυτιστικά συμπτώματα, ο χαρακτηρισμός τους σαν αυτιστικά είναι πιστεύω άδικος. Περιθωριοποιούνται όταν σχεδόν όλα μπορούν να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους με την κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη. Μερικές φορές είναι αποτέλεσμα μια προσχολικής αρρώστιας ή απομόνωσης από επαφή με άλλα παιδιά και το παιχνίδι για αρκετό χρόνο. Τέτοια είναι η περίπτωση των δεκάδων χιλιάδων εγκαταλελειμμένων από φροντίδα παιδιών στα Ρουμανικά ορφανοτροφεία της εποχής Τσαουσέσκου ή άλλα ορφανοτροφεία ολοκληρωτικών καθεστώτων, κάτι σαν σύγχρονους Καιάδες. Στα παιδιά όμως που έχουν μειωμένες νοητικές ικανότητες, και μάλιστα σοβαρές το πρόβλημα του αυτισμού και της εξάρτησης παραμένει. Πολλά από αυτά έχουν μια ισχυρή γενετική προδιάθεση που δεν έχει να κάνει τόσο με την εγκυμοσύνη ή τα πρώτα παιδικά χρόνια. Συμβαίνει σε αδέλφια, ανίψια σοβαρά αυτιστικών και ο αυτισμός παρουσιάζεται από την βρεφική ηλικία. Στην περιοχή της Νέας Υόρκης είναι πάνω από 1% των παιδιών. Ένας μεγάλος αριθμός, γνωρίζω τουλάχιστον δέκα ή περισσότερα παιδιά με σοβαρό ή μέτριο αυτισμό.Σε αυτές τις μορφές δεν εμφανίζεται η αρρώστια κοντά στα τρία χρόνια όπως συνήθως αλλά πολλές φορές νωρίτερα αν είναι πιο παρατηρητικοί οι γονείς και γιατροί. Δεν υπάρχει όμως γενικά αποδεκτή θεραπεία. Σχεδόν πάντα υπάρχει κάποια αιτία ή συνδυασμός από πολλές στην Ιατρική για μια παιδικά πάθηση ή όχι. Οι πρώτες σχολικές επαφές με πολλά άλλα παιδιά, η πρώτη παιδική μεταδοτική αρρώστια, ακόμα και η πρώτη επίσκεψη του παιδιού στον οδοντίατρο είναι αξιοσημείωτες για την επαφή του παιδικού οργανισμού με κάτι καινούργιο.
