#4 Ως άνθρωπος που έχει περάσει από ψυχοθεραπεία, καθώς και ως φοιτήτρια στον κλάδο, νιώθω την ανάγκη να σου πω τα παρακάτω. Πρώτον, όταν ξεκινάς την διαδικασία της θεραπείας είναι εντελώς φυσιολογικό να έρχεται μία περίοδος που οι κοντινές σου σχέσεις περνάνε από επαναπροσδιορισμό, και αυτό σημαίνει ότι βλέπεις αναγκαστικά να μεγενθύνονται προβλήματα και πράγματα, τα οποία ενδεχομένως πριν να μην σε ενοχλούσαν όμως τώρα, που περνάς από μία διαδικασία μεταμόρφωσης (γιατί όταν είναι πετυχημένη η θεραπεία αυτό συμβάινει) καταλαβαίνεις ότι ο τρόπος ζωής που είχες πριν δε σε γέμιζε. Αυτό δε σημαίνει ότι θα τους παρατήσεις όλους ή θα σε παρατήσουν όλοι, ούτε ότι, εκτός αν έχεις κάποια προδιάθεση για άλλους λόγους, θα πάθεις κατάθλιψη. Είναι ένα διάστημα που θα περάσει, πάντα περνάει, και όταν θα είσαι καλύτερα, ίσως παρατηρήσεις, χωρίς να καταλάβεις πώς ακριβώς έγινε, ότι οι σχέσεις σου έχουν γίνει πιό ουσιαστικές, και ότι οι περιττοί στόχοι, και τα ανώφελα βάρη έχουν φύγει από τους ώμους σου. Έτσι έγινε με εμένα, και ελπίζω έτσι να συμβεί και σε σένα. Για αυτό το διάστημα της αρχής της θεραπείας μάλιστα, έχουν επιωθεί από πολλούς διάφορα ονόματα, όπως "κατάβαση στον άδη" "σκοτεινή νύχτα της ψυχής" κλπ. Δεν σου λέω να το δραματοποιήσεις και τόσο πολύ μέσα σου, όμως να ξέρεις ότι είναι κάτι που οι περισσότεροι που έχουν έχουν μπει σε φάση αυτογνωσίας το έχουν περάσει, και σε πολλούς μάλιστα έχει προσφέρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και δώρα που τους ακολουθούν μέχρι το τέλος της ζωής τους, όσο "μαύρο" και να φαίνεται. Αυτό που έκανα εγώ εκείνο το διάστημα και με βοήθησε, ήταν να είμαι ευγενική και συγχωρετική με τον εαυτό μου, καθώς και να αποζητώ την παρέα ανθρώπων που δεν με κατέκριναν. Το δεύτερο που θέλω να σου πω είναι ότι το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος (συνήθως υποσυνείδητα) όταν ξεκινάει θεραπεία, είναι να προβάλλει την σχέση του με τους γονείς ή κηδεμόνες (καθώς πάντα αυτή είναι η πρώτη και ισχυρότερη εμπειρία σχέσης που έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του) στη σχέση του με τον ψυχολόγο. Οπότε, αν βίωνες σχέση εξάρτησης στα παιδικά σου χρόνια, (κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο, καθώς ένα παιδάκι δεν μπορεί να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του, και λίγοι άνθρωποι με το σύνδρομο "Έλληνας Γονιός" ενθαρρύνουν την αυτονομία), λογικό είναι να περάσεις και από φάση εξάρτησης με τον/την ψυχολόγο σου. Ούτε και αυτή θα κρατήσει για πάντα, και προφανώς δεν "φταις" που σου συμβαίνει. Προφανώς μιας και εγώ τα βλέπω από μακριά, δεν μπορώ να σου πω παραπάνω πράγματα, οπότε σε πρακτικό επίπεδο, την συμβουλή της Λένας μία χαρά την βρίσκω...#5 Τι μανία είναι αυτή με την υπερπροσπάθεια; Τρέχουμε όλη μας την ζωή αγώνα δρόμου; Λες διαβάζεις. Λες είσαι συνεπής. Λες προσπαθείς. Λες σου αρέσει. Λες κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Σε πιστεύω. Αν το πιστεύεις και εσύ για τον εαυτό σου, και το να λες πόσο προσπαθείς δεν είναι ένας εύσχημος τρόπος να υπεκφεύγεις, δεν έχεις κανένα λόγο να νιώθεις άσχημα. Άλλοι αφιερώσαμε τον χρόνο μας στις χ σπουδες, άλλοι στις ψ, ο καθένας ξέρει και κάνει καλύτερα άλλα πράγματα, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ή να κάνει τα πάντα. Είσαι εκεί γιατί το αξίζεις, αλλιώς δεν θα ήσουνα, έχεις κενό γιατί οι σπουδές σου ήταν διαφορετικές, όχι γιατί είσαι "λιγότερη", και δίνεις ό,τι μπορείς. Λοιπόν; Προς τι η σύγκριση; Εφόσον είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και αυτό που κάνεις, το επόμενο που πρέπει να δεις είναι ο τρόπος και ο βαθμός στον οποίο μπορείς να το κάνεις, και να ενσωματώσεις τις όποιες γνώσεις και ικανότητές σου (από προηγούμενες σπουδες από γενικά ενδιαφέροντα) σε αυτό που κάνεις τωρα. Αν και τα παραπάνω συμβαίνουν, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εμάς, πάντα κάποιος χειρότερος, και όσο θέλουμε και προσπαθούμε κάτι, τόσο βελτιωνόμαστε σε αυτό. Α, και επίσης, η δημιουργία (είτε πρόκειται για τέχνη είτε για επιστήμη), ενώ προϋποθέτει την αυτοπειθαρχία, γεννιέται μέσα από την ηρεμία και την ελευθερία, και όχι μέσα από το άγχος και την υπερπροσπάθεια....
