Χθες έλαβε χώρα ένα φοβερά τραγικό γεγονός, η αυτοκτονία ένος νέου παιδιού που επρόκειτω να ξεκινήσει τις εξετάσεις.Όπως ακριβώς το φαντάστηκα, αρκετοί έσπευσαν να φορτώσουν όλη τη ευθύνη στην ύπαρξη των πανελλαδικών. Προσωπικά συγκλίνω περισσότερο προς την άποψη που υποστήριξαν άλλοι, ότι οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στο οικογενειακό περιβάλλον. (Κάποιος υποστήριξε ότι είναι άδικο να στοχοποιούμε μια οικογένεια που έχει ήδη δεχθεί ένα τραγικό πλήγμα, και έχει δίκιο. Ωστόσο, ο μόνος τρόπος να την σεβαστούμε θα ήταν η πλήρης σιωπή. Άπαξ και ορισμένοι ξεκίνησαν την απόδοση ευθυνών, είναι κατά τη γνώμη μου εξίσου άδικο να μην υπάρχει ο αντίλογος.)Οι αιτίες λοιπόν θα μπορούσαν να είναι χοντρικάα. Οι εξετάσεις από μόνες τουςβ. Η οικογενειακή πίεσηγ. Ψυχολογικά προβλήματα του παιδιούδ. Άσχετη αιτία που απλώς συνέπεσε με την εξεταστική περίοδο.Θεωρώ το δ. ελάχιστα πιθανό (όχι αδύνατο). Αν ίσχυε το α., αν δλδ οι πανελλαδικές οδηγούσαν νομοτελιακά σε αυχοσειρία, θα είχαμε σαφώς περισσότερες περιπτώσεις, τόσα χρόνια. Αντιθέτως, με όλο το σεβασμό, η ακραία πίεση από τους γονείς είναι κάτι που το βλέπω γύρω μου συνεχώς. Ακόμη και αν ισχύει το γ., κάθε άλλο παρά αφαιρεί ευθύνες από την οικογένεια, ειδικά αφού μιλάμε για ανήλικο. Δυστυχώς πολλοί αγνοούν τις κραυγές απόγνωσης παιδιών με ιδιαίτερα εύθραυστο ψυχισμό ως απλά καπρίτσια, που θα τα ξεπεράσουν με λίγο "σπρώξιμο".Με όλα αυτά που θέλω να καταλήξω; Σίγουρα όχι στο ότι το σύστημα των πανελλαδικών είναι υπέροχο και δεν πρέπει να αλλάξει! Κάθε άλλο!Απλώς αυτό πρέπει να λάβει χώρα στο πλαίσιο μια πολύ γενικότερης και ευρύτερης αναμόρφωσης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Το οποίο, απ' όπου κι αν το πιάσεις, βρωμάει. Ως απειροελάχιστα παραδείγματα να αναφέρω την παπαγαλία, την αποσπασματική παρουσίαση των γνώσεων που συσσωρεύονται ως λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι για να πεταχτούν από το μυαλό με το πέρας των εξετάσεων, τη μηδενική ανάπτυξη κριτικής σκέψης. [Δλδ αν πάρουμε ένα από τα ουσιαστικότερα μαθήματα, την ιστορία, απαραίτητη πραγματικά σε όλους, τι συναντάμε; Ένα συνονθύλευμα άπειρων ονομάτων, ακριβών ημερομηνιών και τοποθεσιών, και ελάχιστη έμφαση σε σχέσεις αιτίου και αιτιατού, σε τοποθέτηση της εθνικής ιστορίας στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο, σε τάσεις, σκοπιμότητες... Μόνο άπειρα, συχνά δευτερέυοντα, γεγονότα. Αντίστοιχη προσέγγιση στη γλώσσα, για τη λογοτεχνία να μην το πιάσω καν.]Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι το θέμα των πανελληνιών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Το ζήτημα είναι η γνώση να μεταδίδεται και να αφομοιώνεται. Στο τωρινό σύστημα απλώς σε ταΐζουν άπειρες γνώσεις που σύντομα τις ξερνάς.Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται να εκλείψει εντελώς το άγχος ή η κούραση. Δεν γίνεται επίσης να μη νιώσει ποτέ κανείς το αίσθημα της αποτυχίας. Πρώτον γιατί έτσι δεν "βγαίνουμε". Εγώ δε μπορώ να περιμένω να με πάρουν πρίμα μπαλαρίνα στα Μπαλσόι επειδή το θέλω και δεν πρέπει να νιώσω τη γεύση της απόρριψης. Μετά κανείς δεν θα θέλει να δει τις παραστάσεις. Εξάλλου λίγη αποτυχία στη ζωή κάνει καλό, σε προσγειώνει, σου μαθαίνει τα όριά σου, και το πόσο είσαι διατεθειμένος να αγωνιστείς για να τα ξεπεράσεις, αν μπορείς.Ο μόνος χώρος όπου ο άνθρωπος, ειδικά ο νέος, δεν πρέπει να νιώθει ποτέ το αίσθημα της απόρριψης είναι η οικογένειά του (για να επανέλθω στην αρχή του σχολίου μου). Δυστυχώς σε ορισμένα θέματα η πολιτεία δε μπορεί να υποκαταστήσει τη στήριξη της οικογένειας.Κοινώς, το να μην περάσεις στην ιατρική είναι το τέλος του κόσμου μόνον εάν σε έχουν πείσει ότι οι μη γιατροί είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Επίσης, αν λιγότεροι άνθρωποι πιέζονταν να ακολουθήσουν δύσκολα, κουραστικά μονοπάτια που δεν τους ταιριάζουν, θα ήταν λιγότεροι αυτοί που γεύονται την απόρριψη. Εδώ κανονικά θα ξεκινούσε μια τεράστια συζήτηση για τις αιτίες που η ελληνική (ναι! σχεδόν μόνο η ελληνική!) κοινωνία συνεχίζει να έχει την απαρχαιωμένη νοοτροπία ότι σκοπός της ζωής είναι το πανεπιστημιακό πτυχίο, ότι ο υδραυλικός είναι πιο άχρηστο κομμάτι της κοινωνίας από τον κοινωνιολόγο, που με τη σειρά του είναι ένα τίποτα μπροστά στον δικαστή. Αλλά αυτή η συζήτηση είναι τεράστια, και έχω ήδη κατά πολύ υπερβεί τον αριθμό λέξεων ενός νορμάλ σχολίου...Ένα τελευταίο σχόλιο, για το συγκεκριμένο άρθρο: Συμφωνώ απολύτως με τον Άρη. Όπως εξήγησα, κάπου κάπως πρέπει να υπάρχει ο έλεγχος. Πριν τα ΑΕΙ/ΤΕΙ; Μέσα; Αυτό δεν είναι το πρωτεύον νομίζω. Χοντρικά μόνο να πω: Η πανελλάδικές εάν έχουν ΕΝΑ καλό είανι ότι είναι απρόσωπες. Παίρνουμε βέβεια έτσι μια μερική, αποσπασματική εικόνα του μαθητή. Από την άλλη, τόσο στο σχολείο (ειδικά σε μικρές κοινωνίες) όσο και στις σχολές, ενίοτε δεν επηρεάζεται η κρίση των βαθμολογητών από προσωπικές συμπάθειες, αντιπάθειες, παραξενιές, ακόμη και συμφέροντα ή εξωτερικές πιέσεις;