@1: Συμφωνώ με την τακτική της Λένας. Αν ωστόσο είσαι ζεστή ακόμα για κάτι τόσο τελεσίδικο μπορεί να πισωγυρίσεις. Σου μεταφέρω και τη δική μου εμπειρία ως μια once upon a time drama queen: το καλύτερο ξεκαθάρισμα είναι να είσαι ειλικρινής, ει δυνατόν με χιούμορ και όχι μελοδραματικά, και ταυτόχρονα να «ρίχνεις την μπάλα στο απέναντι γήπεδο». Για παράδειγμα, μία απάντηση τύπου «ωραία τα λες, αλλά αυτή η πίστα με κούρασε και το ενδιαφέρον χάνεται», δεν νομίζω ότι σε φέρνει σε δύσκολη θέση ως προς τη δήλωση ενδιαφέροντος, ενώ παράλληλα σου δίνει την ευκαιρία να εξετάσεις τις προθέσεις του. Αν πράγματι ενδιαφέρεται, το πιάνει μια χαρά το υπονοούμενο και αναλόγως πράττει, αν όχι, θα σου γυρίσει πίσω άλλη μία χαριτωμένη απάντηση. Αν βέβαια τύχει η κουρτίνα νο2, πλέον είναι η δική σου σειρά πώς θα χειριστείς την –νέα- πληροφόρηση, θα ξενερώσεις και θα το κόψεις ή θα πέσεις στα δίχτυα του; @7: Αχ αυτό το μάτι!!! Νιώθω την ανάγκη να καταθέσω και εγώ τη δική μου ιστορία! Το παραδέχομαι, επηρεαζόμουν, αφού το κάνει η μαμά, η γιαγιά, η φίλη της μαμάς, η πεθερά, η γειτόνισσα, ο άνω, κάτω, πέρα και δώθε μαχαλάς, δεν μπορεί, υπάρχει! Ειδικά αφότου γεννήθηκε η κόρη μου, εκεί να δεις ξεμάτιασμα από όλα τα σόγια! Και χάρη στο μωράκι μου είδα το φως το αληθινό. Τα μωρά συναισθάνονται το παραμικρό, αν ο μεγάλος έχει εκνευρισμό, θα εκνευριστεί, αν ο μεγάλος έχει ήρεμη διάθεση, θα είναι καθησυχασμένο, αν ο μεγάλος πιστεύει στο μάτι και λόγω αυτού αρχίζει παντού να βλέπει ύποπτα πράγματα, αυτή η νευρικότητα φυσικά θα μεταφερθεί στο παιδί και θα αρχίσει να κλαίει. Άργησα, αλλά το συμπέρασμα είναι άκρως «επιστημονικό»: Το μάτι είναι ευθέως ανάλογο της πίστης που έχεις για αυτό, όσο πιο πολύ το πιστεύεις τόσο πιο πολύ υπάρχει! ΥΓ: Αν και είχα περάσει την άλλη όχθη, την ημέρα που ανακάλυψα αλάτι κάτω από την κούνια της μικρής μου η γιαγιά γλίτωσε την κατσάδα, γιατί αν το δούμε κάπως ελαφρά το θέμα, το ξεμάτιασμα από αγαπημένα πρόσωπα είναι η δική τους προσφορά αγάπης. Αρκεί να μην ξεφεύγει σε ακρότητες.
