Αθήνα,Αθήνα και Αθήνα. Από τους Αθηναίους όλο ακούω για την Αθήνα.Πέρασα ένα χρόνο εφιαλτικό εκεί κάτω και μόνο για να πάω στο αεροδρόμιο κατεβαίνω πια,και πολύ είναι.Αναρωτιέμαι πια δουλειά μπορεί να σου εξασφαλίσει τόσα χρήματα για να νοικιάζεις τη μονοκατοικία σου με την αυλή και τον τεράστιο κήπο,όπως είχα και έχω στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα και ζω.Χωρίς να μένω με τους γονείς μου πρέπει να επισημάνω.Ποιά δουλειά στην Αθήνα μπορεί να σου εξασφαλίσει τα χρήματα για ένα jet pack ώστε να μην κολλάς στην κίνηση και χαραμίζεις από τη ζωή σου τουλάχιστον μία ώρα τη μέρα μέσα στο άγχος και τα βρισίδια.Χωρίς να λάβω υπόψη και το χρόνο για το παρκάρισμα.Και σε τρύπα να μένεις,χρήματα περισσεύουν ελάχιστα και όχι μόνο θεατράκια,εκθέσεις και παραστάσεις δεν πηγαίνεις να δεις αλλά και ο καθημερινός καφές στο γωνιακό της γειτονιάς πολύ είναι.Να κάνεις βόλτες που;Στα βρώμικα πάρκα με τα σπασμένα γυαλιά;Στα μπετά με τις κακογραμμένες ταγκιές;Και αυτό το Μοναστηράκι και το Θησείο πόσο πια να το περπατήσεις;Προσωπικά σαν λάτρης της φύσης,του βουνού και της θάλασσας,σε ένα χρόνο τα είχα δει όλα,και τις Πάρνηθες,και τις Σαρωνίδες και το Αγκίστρι.Στην επαρχία στον ίδιο χρόνο καβαλάω το αμάξι μου και βρίσκομαι σε δεκάδες διαφορετικούς προορισμούς,χωρίς φανάρια,κίνηση και πολυκοσμία.Μαγικό ε;Τις καθημερινές το απόγευμα τη βγάζω με ποδήλατο,τρέξιμο και μάλιστα χωρίς να τρώω καυσαέριο και να σταματάω με επιτόπιο τροχάδην στις διαβάσεις.Το βραδάκι netflix από οπτική ίνα και gaming.Για δες,αυτά δουλεύουν και εκτός Λεκανοπεδίου.Που και που μπύρες με φιλαράκια και μάζωξη σε σπίτια,όπως ακριβώς στην Αθήνα,χωρίς βεβαια τις παρατηρήσεις του γείτονα.Θυμάμαι αρρώστησα πριν ένα μήνα και στο νοσοκομείο ήμουν σε δέκα λεπτά και σε μισή ώρα με είχε δει γιατρός.Σκεφτόμουν την ταλαιπωρία 4 ώρες όρθιος στο ΓΝΑ Αλεξανδρα με 39 πυρετό και πάγωνε η ψυχή μου.Κακά τα ψέματα,δε ζούμε πια στη δεκαετία του 50.Επαρχία δε σημαίνει κατσικοχώρι.Τα έχει σχεδόν όλα και μάλιστα πολύ πιο εύκολα προσβάσιμα.Και μαντέψτε,κανείς δεν ασχολείται πια μαζί σου.
