Iris Prismatica, σε σχέση με όσα ενδιαφέροντα και ουσιαστικά αναφέρεις παραπάνω, θέλω να επισημάνω τα εξής: αρχικά, να τονίσω ότι δεν απαγορεύω σε κανέναν να έχει όποια γνώμη επιθυμεί γύρω από οποιοδήποτε θέμα, ούτε είχα τέτοια πρόθεση. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης αποτελεί θέσφατο και το θεωρούμε δεδομένο για να συνεχίσουμε την κουβέντα. Προφανώς, τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, που κατά βάση αποτελούν οικουμενικά προβλήματα, είναι εν τη γενέσει τους πολυσχιδή και η λύση τους δεν μπορεί παρά να είναι πολυπρισματική και ποικιλόμορφη. Δεν διεκδικώ δάφνες μονοπωλιακού μεσσιανισμού. Στο αρχικό σχόλιό μου η πρόθεσή μου δεν ήταν να στηλιτεύσω την πράξη της εν λόγω κυρίας, μιας και είναι καθ' όλα θεμιτή και προφανώς υποκρύπτει αλτρουιστική διάθεση, η οποία διάθεση απουσιάζει παντελώς από τον σύζυγό της. Πρόθεσή μου ήταν να στηλιτεύσω κατά μία έννοια την υποκρισία που κυριαρχεί στην πλειονότητα των σχολίων από κάτω. Θεωρώ τραγικό μια πράξη ελεημοσύνης να ανάγεται σε πράξη ανθρωπισμού και να δρέπει δάφνες άκρατης φιλανθρωπίας. Αυτό. Κατά τ' άλλα ο καθένας προσφέρει με ό,τι μέσα διαθέτει αυτά που μπορεί. Αλλά ας μην στρουθοκαμηλίζουμε και θεωρούμε πως ρίχνοντας δυο αποφάγια σ' έναν άπορο λύνουμε το πρόβλημα. Μακάρι να ήταν τόσο απλή η λύση και η διέξοδος από μια τέτοια κατάσταση. Απ' την άλλη, αν έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην κυρία και τον σύζυγό της, σίγουρα θα είμαστε με το μέρος της κυρίας. Εφόσον βέβαια, η πράξη της δεν γίνεται για τα μάτια του κόσμου και εφόσον ακολουθείται από ανάλογη φιλανθρωπική δραστηριότητα. Αλλά γιατί να είναι ο παντελώς αδιάφορος και ιδιοτελής σύζυγος το μέτρο σύγκρισης; Αυτό με εξόργισε περισσότερο. Δηλαδή, τι παραλογισμός είναι αυτός που ζω σήμερα;