#2 Πέρασα ακριβώς την ίδια φάση πριν 3-4 χρόνια. Κανονικό αδιέξοδο γιατί ούτε με καταλάβαινε, ούτε αισθανόμουν πλήρης μαζί του, αλλά τον αγαπούσα κ δεν ήθελα να χωρίσουμε. Χρειάστηκε να κάνω ψυχοθεραπεία για να δω πέρα από την επιφάνεια του "αφού αγαπιόμαστε!" κ να αντικρίσω την ωμή αλήθεια: ότι αυτό που είχαμε δεν ήταν αγάπη, αλλά αγκίστρωση σε μια βολική κατάσταση- βολική τόσο για το κοινωνικό μας περιβάλλον (ότι νταξ αυτοί πάνε για γάμο, μπράβο στα παιδιά) όσο κ για τον καθένα ξεχωριστά (γιατί πού να παραδεχτούμε ότι έχουμε θεματάρες ψυχολογικές να λύσουμε; ας το παίξουμε ζευγάρι για να καθησυχαστούμε, μια χαρά είμαστε). Τελικά χωρίσαμε. Εγώ προχώρησα, εκείνος όχι.Σου εύχομαι να βρεις το δρόμο σου, όποιος κ αν είναι αυτός. Μην αγνοήσεις όμως τα σημάδια που σου λένε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι λίγος μπροστά σε αυτά που νιώθεις εσύ σημαντικά.