Mary (#7), όπως λέει η Α, μπα η στήλη αυτή δεν μπορεί να σε βοηθήσει και πάρα πολύ. Επειδή σε νιώθω (όσο μπορώ) θα σου πω ένα πράγμα. Δεν ζορίζεσαι "από τεμπελιά και βόλεμα". Φαίνεται έτσι, αλλά ΔΕΝ είναι έτσι. Είναι εύκολο να δώσουμε αυτήν την εξήγηση στη στάση σου αλλά ΔΕΝ είναι έτσι. Μπορεί να έχεις μάθει να ζεις έτσι, να το έχεις συνηθίσει αλλά αυτό που σε δυσκολεύει στο να το αλλάξεις δεν είναι η τεμπελιά. Είναι η αντικειμενικά απίστευτη δυσκολία να το κάνεις μόνη σου. Έχεις κάνει, όμως, το εξίσου απίστευτα δύσκολο και πολύ πολύ σημαντικό βήμα : αναλογίζεσαι την προσωπική σου ευθύνη. Η δική σου ευθύνη βρίσκεται στο να βοηθήσεις τον εαυτό σου κι αυτό θα γίνει αν ζητήσεις τη συμπαράσταση ενός ειδικού. Πραγματικά θα σε ανακουφίσει, θα σου δώσει θάρρος και θα σε βοηθήσει πρώτα να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου και στη συνέχεια, γιατί όχι, να αλλάξεις αυτά που σ' ενοχλούν.Μέχρι τότε, θα σου πρότεινα να κρατήσεις αποστάσεις από τους γονείς σου. Από τη στιγμή δηλαδή που όπως λες "δεν αντέχεις" να έχεις καλές σχέσεις μαζί τους και σ' εκνευρίζουν, μείνε μακριά. Μέχρι να σταθείς στα πόδια σου. Καταλαβαίνω ότι θες να σ' αγαπήσουν αλλά μην επιτρέπεις άλλο να σε καταρρακώνουν, έστω και άθελά τους πλέον.Καλή συνέχεια και να χαίρεσαι το παιδί σου! Και πιστεύω ότι αφού έχεις συνειδητοποιήσει τα λάθη των γονιών σου δεν θα κάνεις τα ίδια στο δικό σου παιδί.