#3 Με κάλυψε το αντίστοιχο σχόλιο του Double Ηelix : Το ενδεχόμενο να μην αρμενίζεις εσύ στραβά αλλά ο γιαλός να είναι στραβός είναι το πλέον πιθανότερον. #4 Εν μέρει με κάλυψαν οι προηγούμενοι σχολιαστές. James Ellroy και Dashiell Hammett είναι οι εκ των ων ουκ άνευ κλασικοί (the essential classics, lol..., well, they are) συγγραφείς αστυνομικών. Τον John Le Carre, να προσθέσω. Έπειτα, ο Georges Simenon είναι υπέροχος! Όλα τα έργα του με τον επιθεωρητή Jules Maigret είναι αξιολογότατα και αξιαγάπητα, και πραγματικά με στενοχωρεί που τον γνωρίζουν τόσο λίγοι συνομίλικοί μου.Από τους πλέον σύγχρονους, προσωπικά βρίσκω τον Stieg Larsson όντως φρέσκο, ενδιαφέροντα και σημαντικό.Συστήνω, επίσης, αν δεν τα έχεις υπόψιν σου, από Paullina Simons το έργο "The Red Leaves" και από Graham Greene το "Α Gun for Sale". Παρόλο που σαφέστατα οι δύο τελευταίοι δεν είναι αμιγώς συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας, τα συγκεκριμένα βιβλία τους, αν και εμφανώς ούτε μεταξύ τους δεν ανήκουν στο ίδιο αστυνομικό είδος, διαθέτουν αμφότερα αρκούντως αστυνομική πλοκή και το αντίστοιχο ενδιαφέρον. Εμένα με καθήλωσαν και τα θεωρώ αριστουργηματικά στον τομέα που συζητάμε.Επιπρόσθετα, την Patricia Highsmith την έχω θεότητα της αστυνομικής λογοτεχνίας, σε αντίθεση με την Agatha Christie που απορώ πως την αντέχει τόσος κόσμος... Αgatha sucks! Ομολογώ, βέβαια, πως απολαμβάνω να παρακολουθώ τις δραματοποιημένες σειρές ταινιών με τον Hercule Poirot - του ITV, αν ενθυμούμαι καλώς -, διότι προσφέρονται για χαλάρωση τις μικρές ώρες της νύχτας μετά από μία κουραστική ημέρα.#5 Αν θέλεις αληθινές φίλες (διαφωνώ 100% με την κριτική της απάντησης περί κενού γράμματος της έννοιας "αληθινός" στη φιλία, διότι υπάρχει και φιλία που δεν αποτελεί γνήσια αισθηματική - πνευματική σχέση αλλά συμβαίνει για ένα σωρό άλλους λόγους - είναι ορθό και χρήσιμο να τις διακρίνουμε και να τις διαχωρίζουμε), μην πάψεις να είσαι καλοπροαίρετη. Ωστόσο, μην μπερδεύεις την καλή προαίρεση, αφενός, με την αποκλειστικότητα και την αιωνιότητα στις οποίες εσύ μπορεί να επενδύεις μονομερώς και, αφετέρου, με την συναισθηματική ή πρακτική πίεση που πιθανόν ασκείς ή ακόμα και με τη δουλοπρέπεια από πλευράς σου ή από πλευράς της άλλης. Κάνω πιθανά σενάρια διότι δε δίνεις περισσότερες πληροφορίες για τις παραμέτρους που οδηγούν τις φιλικές σου σχέσεις σε αυτήν την εξέλιξη, ενώ ξεκινούν τόσο καλά, όπως λες. Εάν συμβαίνει ένα ή συνδυασμός στοιχείων από αυτά που φαντάζομαι, εκείνα πρέπει να δουλέψεις με σκοπό να τα αμβλύνεις, και όχι βέβαια την καλή σου προδιάθεση, την ειλικρίνεια ή το βάθος των αισθημάτων σου ούτε το μέγεθος της εκτίμησης για τις αληθινές σου φίλες. Επίσης, δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι σημαίνει η φράση "πρώτα οι φίλες και μετά η σχέση". Το εκλαμβάνω κάπως ως μετατοπιστικώς αλτρουιστικό... Αν είναι έτσι, να έχεις υπόψιν σου ότι ο πολύς αλτρουισμός βλάπτει για διάφορους λόγους. #7 Λες ότι αδυνατείς να αντιδράσεις τη στιγμή που εσύ κρίνεις ότι πρέπει αλλά δε διαφωτίζεις περισσότερο. Τί είναι αυτό που σε εμποδίζει να αντιδράσεις την κρίσιμη, καθώς λες, στιγμή; Φόβος; Αδράνεια; Αμηχανία; Απειρία; Aβεβαιότητα; Γενικότερη προσωπική ανασφάλεια; Άλλοι εξωτερικοί παράγοντες; Όλα τα προηγούμενα μαζί; Εντόπισε τον ακριβή λόγο και από εκεί θα ξεκινήσεις να βελτιώνεις ό, τι είναι να βελτιώσεις με σκοπό το ξεπέρασμα της σκόπελου.
