κι έτσι, κύριε Δημοκίδη, για μια μέρα ακόμη μου θυμίζετε το πώς να ζω πέρα από τα όρια της ζωής μου. Ευχαριστώ ολόψυχα για αυτές τις ματιές σας σε έναν εσαεί ευαίσθητο κόσμο.