# αγαπητό 3 Σε μια κάπως παρόμοια θέση που βρέθηκα κάποια στιγμή (σχέση δέκα ετών, εκ των οποίων τα μισά ήταν γάμος, που έληξε με δική του πρωτοβουλία) εξήγησα (ή τέλοσπάντων προσπάθησα να εξηγήσω) ότι δεν είναι απαραίτητο όλες οι σχέσεις να εξελίσσονται/καταλήγουν όπως φαντασιώνονται οι περισσότεροι (δεν ξέρω αν είναι ίδιον την περασμένης γενιάς γιατί έχω ακούσει διάφορα παρόμοια και από συνομήλικους μου), ότι πολλές φορές οι άνθρωποι αλλάζουν και μέσα στις σχέσεις, και αν παραμείνεις εκεί που είσαι θα δυστυχήσουν και οι δύο κλπ κλπ.Το σημαντικότερο: αυτό που λέει η αμπα, ότι δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Ειδικά αυτό το "σου έφαγε τόσα χρόνια/έχασες τόσα χρόνια" τρελαίνομαι όταν το ακούω. Δηλαδή τι αντιπροτείνουν; να περάσεις άλλα 70 χρόνια μέσα σε μια σχέση όπου και οι δύο είναι δυστυχείς, απλά και μόνο για να λες στους άλλους ότι είσαι σε μια σχέση/γάμο και οι γονείς να μπορούν να λένε "η κόρη μου/ο γιος μου είναι παντρεμένοι"? Το σκέφτομαι περίπου ως εξής: ήμουν χαρούμενη μέσα σ'αυτή τη σχέση για όσο διάστημα λειτουργούσε καλά, όταν έπαψε αυτό, η σωστή απόφαση ήταν να λυθεί. Καλή και επιτυχημένη σχέση δεν είναι απαραίτητα αυτή που κρατάει 80 χρόνια, αλλά αυτή που και οι δύο ξέρουν πότε παύει να λειτουργεί και την τελειώνουν πριν καταλήξουν όλοι δυστυχισμένοι και να μισούν ο ένας τον άλλον. Κρατάω από αυτήν τα θετικά (ή και τα αρνητικά που με έκαναν να καταλάβω διάφορα για τη δική μου συμπεριφορά - προσπαθώ τουλάχιστον). Δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που είμαι αν δεν είχα αυτή την εμπειρία. Μπορεί να είχα άλλες εμπειρίες, μπορεί να είχα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά κάτι έμαθα για τον εαυτό μου κι από αυτή τη σχέση (και όπως κι εσύ, δεν έχω κρατήσει καμία κακία και δεν έχω κανένα απωθημένο, τα λέμε μια χαρά πού και πού μεταξύ μας).Αλλά πώς να τα εξηγήσεις αυτά σε όσους εστιάζουν στο τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει να κάνει μια γυναίκα μετά τα 30, βάσει εγχειριδίου περασμένων δεκαετιών, και που το μόνο άγχος τους είναι ο γάμος ως απόδειξη επιτυχημένων επιλογών ή κοινωνικού στάτους ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, παραβλέποντας την ουσία δηλ το τι σε κάνει εσένα και τον πρώην σύντροφο πραγματικά -αν όχι ευτυχείς- τουλάχιστον καλά με τους εαυτούς σας; Προσωπικά, τα είπα μια φορά και από τότε απλά αγνοώ αυτά που ακούω (ευτυχώς σπανιότερα πλέον). Δεν παύουν βέβαια να είναι ενοχλητικά (και για μένα εκτός πραγματικότητας, τόπου και χρόνου) αλλά ξέρω πολύ καλά ότι τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν ήταν καλύτερα και για τους δύο και αυτό μου αρκεί. Αυτό φαίνεται ισχύει και για σένα, κράτα το για τον εαυτό σου και όσο μπορείς μη δίνεις σημασία.
