Χαιρετώ την παρέα! Είμαι ο εξομολογούμενος της ερώτησής 2. Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Κάθισα, τις διάβασα όλες και σήμερα με προβληματίσατε πολύ! :) Νομίζω ότι έχω παρεξηγηθεί λίγο, αλλά φταίει μάλλον το γεγονός ότι έγραψα την ερώτηση πάνω στην φούρια μου. Η σχέση με τους γονείς μου είναι πολύ καλή: Εννοείται πως είμαι ευγνώμων για όλα όσα μου έχουν προσφέρει και προσπαθώ να τους ανταποδώσω όσο μπορώ. Είχα την τύχη να είμαι ανεξάρτητος οικονομικά από τα 23 μου και να βγάζω και καλά λεφτά-εδώ μέχρι και αυτοκίνητο τους πήρα. Όπως επίσης, όλες μου τις διακοπές τις περνάω στην Αθήνα για να είμαι κοντά τους και περνάω χρόνο μαζί τους. Είμαι από τους γιους που θα κυκλοφορήσουυν αγκαζέ με τη μάνα τους στο δρόμο και θα πάνε βόλτα στη θάλασσα και αυτός που θα πάει για κανα ούζο με τον πατέρα τους, παίζοντας τάβλι. Δεν ξέρω αν με κάνει καλό η κακό γιο-απλά εξηγώ ότι η σχέση μας είναι παραπάνω από καλές. Στο μεταξύ, έχω 2 μεγαλύτερες αδερφές αλλά μένουν μακριά πλέον από το πατρικό μιας και παντρεύτηκαν και οι δύο (η μια στην Θεσσαλονίκη, η άλλη στην Κρήτη). Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, ειδικά από την στιγμή που έφυγα για το εξωτερικό, έχουν φοβηθεί για το τι θα απογίνουν και ότι δεν θα τους προσέξει κανείς, αφού οι αδερφές μου είναι μακριά και έχουν πλέον τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, βάσει του σκεπτικού τους, εγώ που είμαι μόνος μου και δεν έχω κάτι άλλο πέρα από την επιστήμη μου, να γυρίσω πίσω, να μείνω μαζί τους-στο ίδιο σπίτι (!)- και να βρω μια δουλειά στην Ελλάδα, μέχρι να βρω κάποια να παντρευτούμε κτλ. Άσχετα βέβαια που τα τελευταία χρόνια τους έχω ξεκαθαρίσει μέσω εκτενών συζητήσεων και με επιχειρήματα ότι ούτε θέλω να μείνω Ελλάδα, ούτε να κάνω οικογένεια και είμαι τώρα έτοιμος να ζήσω το όνειρο μου στην Αυστραλία (από μικρός ήθελα να πάω εκεί, ζηλεύοντας από τη σειρά είσαι το ταίρι μου και μόλις χτες με δέχτηκαν για μια πολύ καλή δουλειά), μετά από ένα διδακτορικό. Εννοείται πως δεν θα άφηνα τους δικούς μου αν ήταν αβοήθητοι, από τη στιγμή κιόλας που έχω την δυνατότητα, κυρίως οικονομικά λόγω φυσικής απόστασης. Αν ήμασταν στην ίδια πόλη, η κατάσταση να ήταν διαφορετική.Αλλά τώρα δεν θα σταματήσω ούτε τη ζωή μου,ούτε να κυνηγάω τους προσωπικούς μου στόχους μου για να είμαι από πάνω τους 24 ώρες την ημέρα στο ίδιο σπίτι και δεν νομίζω να διαφωνείτε με αυτό οι περισσότεροι, ειδικά την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που είναι απολύτως υγιείς και είναι γύρω στα 55 και οι δύο. Πάλεψα για την ανεξαρτησία μου,μου αρέσει, την εκτιμάω και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να την αλλάξω.Και γενικά, αγωνίζομαι ώστε να μην εξαρτώμαι από κανέναν,σε πρακτικά θέματα γιαti πολύ απλά δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν.Όσο για τη συζήτηση που είχαμε με τον πατέρα μου, ξέρω ότι ήταν χοντρό αυτό που είπα και του ζήτησα συγγνώμη λίγες μέρες αργότερα. Αλλά ήταν ένας τρόπος οριοθέτησης μου, και ας ήταν με άκομψο τρόπο και σε ακατάλληλη στιγμή. Βέβαια, την ίδια μέρα, λίγο αργότερα, είχε πάει στα μπουζούκια με τα αδέρφια του και μου στείλανε βίντεο να χορευει τσιφτετέλι πάνω σε τραπέζι και κάπου εκεί, ο Γιώργος από πάγος έγινε νερό! Απλά εκείνη τη στιγμή απόρησα πραγματικά και έκανα αυτές τις ερωτήσεις,ώστε να μου εξηγήσει κάποιος πιο ψύχραιμος κάτι που δεν έχω καταλάβει η έχω χάσει κάτι η αν είμαι παράλογος. Καλή συνέχεια και σας ευχαριστώ και πάλι!:)
