Πόντια, σ' ευχαριστώ πολύ για τα παρηγορητικά σου λόγια, αλλά με το κληρονομικό alzheimer στο σόι μου δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.Γι' αυτό ονειρεύομαι όταν μεγαλώσω να γίνω η τσιφούτα γριά με το κομπόδεμα που "μαζί της θα τα πάρει" :)Το 'χω ξαναγράψει σ'αυτή τη στήλη:http://www.lifo.gr/lifoland/ampa/153971#1906828Να πω πάντως ότι τον καταλαβαίνω τον φίλο στο #2. Μου φάνηκε άγαρμπος ο τρόπος του, αλλά ιδανικά δεν θα' πρεπε ως γιος να κανονίζει τα της ζωής του με τη σκέψη τι θ' απογίνουν τα γερόντια και του δίνω δίκιο σ' αυτό.Αυτά όμως σ' έναν ιδανικό κόσμο. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα νομίζουμε στα 26.