#1 Αχ δεν μπορώ να μην το σχολιάσω... Αρχικά δεν υπάρχει πλέον η βαθμίδα του λέκτορα. Άρα ή δεν ξέρεις τι ακριβώς κάνει ο άντρας σου ή μας δουλεύεις. Στο θέμα τώρα. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με τη Λένα. Γιατί τέτοια απαξίωση στους ακαδημαϊκους; Δεν έχει δουλέψει μια μέρα; Δεν είναι δουλειά αυτό που κάνει δηλαδή; Εχεις ιδέα πόσο σκληρή δουλειά απαιτεί; Το τι ικανότητες χρειάζεται να αναπτυξεις; Παραβιαζω αρχή Λενφου : Είμαι στο χώρο της έρευνας εδώ και λίγα χρόνια και κάνω ακόμη το διδακτορικό μου. Η ώρα είναι 9 και είμαι ήδη στο εργαστήριο εδώ και πάνω από 1.30 ώρα. Θα φύγω τουλάχιστον 6-7 και αυτό δεν είναι εξαίρεση. Είναι η καθημερινότητά όλων μας εδώ. Όχι μόνο των υπ. Διδακτορων αλλά και των περισσότερων καθηγητών. Επιβλέπων μας, προσπάθει να ισορροπησει μεταξύ διδακτικων καθηκόντων και έρευνας. Ηλικία λίγο κάτω από τα 40 Και ΠΟΛΥ δουλειά. Πολύ περισσότερη από κάποιους που ισχυρίζονται ότι σκοτώνονται όλη μέρα. Το αγαπάμε όμως. Το αγαπάμε και καταβαλλουμε πολύ κόπο. Θυσιασαμε πολλά βράδια, πολλές προσωπικές στιγμές, πολλές εκδρομές,πολλα Σαββατοκύριακα. Αποκτήσαμε πολλές ικανότητες μέσα από αυτό. Δεν μιλάω μόνο για ακαδημαικες ικανότητες. Θα σου πω λίγες μόνο από αυτές. Διαχείριση χρόνου, λειτουργία σε ομάδες, επικοινωνιακες ικανότητες. Πράγματα απαραίτητα για να ανταπεξελθεις στο χώρο. Και πολλά άλλα που ίσως στα αναλύσω σε επόμενο σχόλιο αργότερα. Το πρόβλημα είναι ότι υποτιμάς τον άντρα σου και αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα για τη σχέση.
