#5 πωπω άτιμο πράγμα η γκρίνια. Ακριβώς γι'αυτό που λέει η α,μπα. Αυτός που γκρινιάζει δεν καταλαβαίνει ότι γκρινιάζει. Νιώθει πως εκφράζει το δίκιο του. Πολλές φορές. Να τον ακούσουν όλοι. Με πολλούς τρόπους. Μπας και κάποιος δεν τον κατάλαβε. Εγώ είμαι γκρινιάρα. Η θέλω να πιστεύω πως ήμουν. Θέλει βοήθεια εξωτερική και θέληση εσωτερική. Μου ελεγε ο άντρας μου αγανακτισμένος κάποια στιγμή πως έλεος πια με τη γκρίνια. Ή όταν θα μιλούσαμε ήρεμα αργότερα θα μου έλεγε πως ναι αγάπη μου μας τα έρηξες λίγο. Καμιά φορά κουραζόμουν κι εγώ από τη φωνή μου. Αυτό που του ζήτησα ήταν να μου λέει εκείνη την ώρα πως γκρινιάζω. Αλλά ήρεμα να μη μας πάρει ο διάολος όλους. Να μου το υπενθυμίζει ας πούμε. Αλλά μάλλον δεν ήμουν πολύ ψηλά στην κλίμακα της γκρίνιας γιατί άρχισα κι εγώ να το καταλαβαίνω μετά από λίγο καιρό. Ε νομίζω πως κάτι κατάφερα. Να πω εδώ πως τώρα τελευταία γνώρισα μία κοπέλα η οποία με κάνει να λέω, γατάκι, κι εσύ νόμιζες γκρίνιαζες. Αλλά άλλη ιστορία αυτή.
